Dat het Amerikaanse The Airborne Toxic Event (een naam gehaald uit een boek van Don DeLillo) vandaag op Pukkelpop staat, heeft het niet meteen aan de vakpers te danken. 'Dit is zo erg Britpop dat het lijkt op iemand die ijs wil verkopen aan een eskimo', schreef een Britse recensent. De band wordt een gebrek aan originaliteit verweten. Onterechte kritiek. Ja, The Airborne Toxic Event wortelt in de sound van, ondermeer, Arctic Monkeys, met wie ze al toerden. En ze lenen hun wat bombastisch geluid van The Killers, die net als zij zelf lang slecht werden ontvangen in Europa. Bovendien houden ze ervan om hun songs traag op te bouwen en te laten uitwaaieren, zoals ook The National of Silversun Pickups dat doen. Toch hebben ze, nu al, een eigen sound. Een interessante mix van snoeiharde gitarenrock, klassieke invloeden en pop. Bovendien weet Mikel Jollett, een ex-romanschrijver, hoe hij nummers moet schrijven, al moet hij dan nog meer keuzes leren maken.

Op Pukkelpop wint de band snel het publiek voor zich. 'Wishing well' en 'Sometime new' zijn aardig, maar met 'Gasoline' is er pas echt enthousiasme te merken in de tent. Leuk ook hoe Jollett tegen zijn eigen bedeesdheid vecht en tussen het publiek springt. Violiste en toetsenist Anna Bulbrook speelt zelfs even tamborijn al crowdsurfend. Je kan het misplaatst noemen, wij vinden het charmant. Tijdens 'Happiness is overrated' is het publiek helemaal mee. 'Losing you' doet de set even inzakken, maar hun wat melige hit 'Sometime around midnight' wordt luidkeels meegezongen en 'Innocence' overtuigt als geweldige afsluiter. Erg sterk optreden, met slechts hier en daar kleine foutjes. Een band om in de gaten te houden, dit. (Kho)