Horden overenthousiaste dertigers die "Faith No More!" scanderen, het rode theatergordijn dat we kennen van de YouTubefilmpjes die de voorbije maanden verschenen, een slappe lounge-intro, pastelkleurige maatpakken (vooral frontman Mike Patton ziet eruit als een gladde killer uit Pablo Escobars drugskartel) - Metallica it is not.

'Land of sunshine' schiet naar voor als een uitgehongerde pitbull met Patton als hondsdolle schizofreniepatient: grommen, hinniken, krijsen, blaffen, kirren en rondspringen alsof er vleesetende vlooien in zijn onderbroek zitten. 'Caffeine' is van hetzelfde laken een designerpak.

Faith No More klinkt - we kid you not - zoals in zijn hoogdagen, 15 jaar geleden. Beter zelfs: de satijnen soulfunk van 'Evidence' had de band in die dagen vast de vernieling ingespeeld, op Pukkelpop klinkt het nummer glashelder. Patton last er zelfs een strofe in het Portugees in.

'Surprise! You're dead!' is geschifter dan het origineel uit '89, het slepende 'Last cup of sorrow' een verassende keuze en 'Easy' van The Commodores de meezinger van de avond, ook al speelt de groep het als een dronken balorkest.

Halverwege 'Midlife crisis' springt een onverlaat van het podium en komt met een lelijke klap op de grond voor het podium terecht. Patton legt het concert stil en springt zelf de frontstage in om te kijken of alles okee is. Als het Rode Kruis de man wegbrengt, klimt Patton weer op het podium en kijkt verschrikt naar zijn groep. 'That was fucked up', zegt hij. De band speelt toch verder, met 'Epic' als verplichte crowdpleaser en de countrypastiche 'RV' als extravagant snoepje voor de fans.

We vragen ons de helft van de tijd af of Patton het nu echt naar zijn zin heeft als populaire publieksmenner. Of druipt hij van de ironie en hunkert hij naar de elfendertig undergroundbandjes waarmee hij de voorbije 15 jaar het mooie weer maakte. Nu, wie hem op 'The gentle art of making enemies' als een losgebroken stier ziet ronddraven, ziet dat Patton zich tenminste amuseert.

Waanzinnig: Patton die tijdens 'Just a man' de frontstage induikt en als een dorsmachine met zwaaiende armen door de hoop verschrikte journalisten en muziekindustrieluitjes ploegt en hen bijna zijn microfoon in de keel propt om hen te laten meezingen. "You guys are pissing me off!" had hij even voordien geroepen naar de frontstage. Een fluim op een televisiecamera, lijkbleke journalisten die Pattons woedende tronie voor hun neus krijgen, de woeste afsluiter 'We care a lot' - Yep, Faith No More was memorabel. (svs)

Labels: pp2009, Pukkelpop