zaterdag 22 augustus 2009

23:56 > Arctic Monkeys

Starten met het fonkelnieuwe 'My propeller', een liedje over de... jongeheer van frontman Alex Turner ("My propeller, - I can't get it started")? Arctic Monkeys hebben lef, zeker omdat het festivalpubliek nog geen noot van de nieuwe plaat 'Humbug' heeft gehoord.

Nog meer dwarsliggerij: 'Red right hand' is, inderdaad, een Nick Cave-cover. Maar of we de spastische versie van de Monkeys lusten? Beetje overbodig, als u het ons vraagt. En erg vreemd als tweede nummer van de set.

'Crying lightning' komt ook uit de nieuwe plaat en doet vermoeden dat de Monkeys hun nieuwe, minder hectische en - vooral - volwassener geluid niet opzij schuiven ten gunste van een snelle, hapklare festivalset vol harde oude songs.

In die nieuwe liedjes schuilt de geest van Josh Homme van Queens Of The Stone Age, producer van 'Humbug'. Dat impliceert dat er een vleugje mysterieuze, slepende stonerrock over de weide waait: een sound diep geworteld in de bluesy rock van de seventies.

De kids die een pogofestijn voor ogen hebben, blijven bijgevolg op hun honger zitten. Zo maakt 'Pretty visitor' het de feestvarkens vooraan erg moeilijk met zijn plotse tempoveranderingen en zijn spookachtige melodie.

Eindelijk flikkeren de Monkeys dan 'I bet you look good on the dancefloor' in het publiek, wat een hoop mensen wakker schudt. Ook het donderende 'Brainstorm' maakt veel festivalgangers gelukkig want er wordt tot aan de PA-toren met de armen gezwaaid en gedanst. En kijk eens aan, ook 'This house is a circus' en 'Fluorescent adolescent' doen de wei als nerveuze konijnen op en neer springen.

Dat er iets aan de dynamiek van dit concert schort, heeft alles te maken met de cruciale, moeilijke derde plaat die 'Humbug' in wezen is. Het is een overgangsplaat waarmee Arctic Monkeys dieper willen graven, weg van het gemakkelijke zwart-wit, weg van het eendimensionale spel van zacht-luid. Zijn nieuwe songs zijn onrustig, vol confronterende zelfreflectie. Geen wonder dat die songs lelijk botsen met de roekeloze, onbezonnen liedjes van de eerste twee albums.

De Monkeys hebben hun onschuld verloren.

Het is alsof je een identiteitscrisis in noten ziet opgaan. Arctic Monkeys worden er niet minder interessant op. Dit concert is verre van perfect, maar wel onoverkomelijk en belangrijk. Dat zal in de nabije toekomst hopelijk snel blijken. (svs)

  1 reacties

23:22 > dEUS

dEUS intiem? Zo ziet het er aanvankelijk naar uit. Het tweede deel van het Pukkelpoptweeluik serveert 'Smoker's reflect' en een opvallend ongepolijst 'Eternal woman'. Na de withete gitaarwoede van gisteren is het nu tijd voor romantiek. Althans, dat vermoeden we eerst.

'Nothing really ends' wordt nonchalant gezongen door Tom Barman, met de sigaret tussen de vingers en wijde, langzame armbewegingen. Het koortje van vier dames dat we gisteren al bezig zagen, is ook nu een troef.

Het opzet is identiek aan dat van gisteren: de fans op veel bekende songs trakteren, op een handvol albumtracks en een paar nieuwe nummers. Alleen de speciale gastzangers zijn er vandaag niet bij.

'Bad timing' blaast schel en luid over onze hoofden, met veel kracht maar weinig nuances en dat is een beetje jammer.

Een nieuwe song: een melodieuze, euforische rocker met scherpe harmoniezang, een gillend gitaarsolo van Mauro Pawlowski en weirde "hoo-ha!"-kreetjes van de dames.

Het tempo gaat nog meer omhoog met 'What we talk about when we talk about love', met 'Pocket revolution'. Een nieuwe midtemposong klinkt donker en dreigend en krijgt een woeste trombonesolo mee. 'Instant Street' en 'Fell of the floor man' zijn nog snoepjes voor het brede publiek. Van het verwachte intimistische opzet blijft dan nog weinig over. Zeker na een knallend 'If you don't get what you want' en 'The architect'.

Misschien is het de vermoeidheid die toeslaat, maar we konden bij de show van gisteren beter de aandacht houden. De dynamiek, de setlist, de speeldrift, de gastzangers, de minder schelle klank - de puzzelstukken vielen gisteren beter in elkaar.

Hoedanook, het blijft interessant hoeveel gezichten dEUS met dit tweeluik heeft getoond. (svs)

  0 reacties

23:08 > Martin Solveig

We gingen dit weekend vol verwachting naar Simiam Mobile Disco omdat we op een stevige liveshow hoopten. Helaas. Dan Martin Solveig: drummer, gitarist en live zang van Jay Sebag, met Solveig zelf achter de knoppen. 'Rejection' verbaast dankzij de soulvolle zang van Sebag, net als 'Rocking Music'. 'C'est la vie' wordt voortgestuwd door een vette ritmesectie, net als 'Boys & Girls'.

'Bottom Line' zingt Solveig zelfs helemaal zelf, en zijn stem blijft ook (net) overeind. Wat later wordt die stem wat dunner, maar we blijven wel het hele optreden in beweging, en met ons honderden jongeren. De set zit bovendien vol (niet altijd even leuke) knipogen naar rock. We horen zelfs een stukje Nirvana.

Tegen het einde van de set komt soulveteraan en podiumbeest Lee Fields nog meezingen op 'jealousy' en een heerlijk 'I want you'. 'Everybody', met heuse gitaarsolo, sluit een erg sterk optreden af.

Martin Solveig maakt commerciële dance? Misschien, maar wel met een vette rocksaus overgoten op Pukkelpop, wat het een verdomd lekker festivalgerecht maakt. (Kho)

  2 reacties

22:19 > N.E.R.D.

Onze kritiek op het raprockcollectief N.E.R.D. is nog steeds dezelfde. Of deze band nu op de Lokerse Feesten, in de AB of op Pukkelpop speelt, steeds weer moeten de heren hun handvol steengoeie raptracks afwisselen met duffe crossover-rock van het soort dat begin jaren 1990 in zwang was.

Maar Urban Dance Squad en, godbetert, Limp Bizkit hebben hun beste tijd gehad en mogen worden opgeborgen. We hebben echt Pharrell Williams en zijn duffe funkrockers niet nodig om ons daaraan te herinneren.

Goed, de meisjes vinden het natuurlijk geweldig dat Williams - ook een MTV- hiphopidool - zomaar voor hun neus staat. "Meisjes, het is hier veel te warm!" roept Williams, "Doe je T-shirt uit als je ouder bent dan 21!" Excuseer? Kijken er advocaten mee of zo?

Natuurlijk zitten er best aardige popsongs in de set, zoals 'Sooner or later, 'Bobby J', het weergaloze 'Rock star', het onverwoestbare 'Lapdance' (een 'jump up-feestje van jewelste) en natuurlijk de publieksfavoriet 'She wants to move'. Maar de andere songs houden het niveau van die krakers niet aan, met als gevolg veel te duffe, gedateerde rockniemendalletjes.

Waarom staat Williams' microfoon, zoals altijd trouwens, zo zacht? Om te verhullen dat hij een zeer beperkte zanger is? Dat zijn bereik bitter klein is? Dat zijn falset erg dunnetjes klinkt?

Niet voor niets roepen Williams' mederappers met hem mee in de refreinen en duikt een zangeresje op om toch voor een minimum aan melodie te zorgen.

Als twee meisjes uit het publiek worden geplukt en prompt in BH het podium opstormen, is het Vlaamse publiek niet mals voor hen. "Hoere! Hoere!" klinkt het uit honderden monden. Nou, wat zijn we lief voor elkaar, zeg.

Hoe dan ook, N.E.R.D. heeft het publiek tot ver achteraan de wei in zijn greep en dat is sowieso een hele prestatie.

Entertainmentsfactor: 8 op 10. Muziek: een beschamende 4 op 10. (svs)

  0 reacties

21:26 > Little Boots

Victoria Hesketh heeft er een deelname aan Popidool, een jazz-vluggertje en een poging als indie-popzangeres opzitten. Maar met haar debuutalbum Hands sloot ze, als Little Boots, aan bij de golf electropop die dit jaar uit Engeland komt. Ze is een beetje een poppy tegenhanger voor La Roux, die in alternatieve kringen meer krediet krijgt.

Op Pukkelpop speelde ze na Florence and The Machine, wat geen geschenk was. Ook al omdat ze met enkel een drummer en een toetsenman in steun zelf veel werk had op te knappen. Met songs als 'Earthquake' en 'New in town' verkende ze het terrein, maar je had nooit de indruk dat ze echt in de muziek zat.

Dat veranderde toen ze rauwere elektro bracht. Ineens was het geen popconcert meer, maar een krachtig en spannend gebeuiren. 'Mathematics. Smaakte naar meer, maar dat kregen we maar op het einde, met haar beste song, 'Stuck on repeat'

Gemengde gevoelens. Little Boots moet kiezen. En zich muzikaal sterker omringen. (Vpb)

  0 reacties

21:12 > Klaxons

Voormalig Mercury Prize (2007)-winnaar Klaxons op de affiche is een gegarandeerd feest. Opzweperige, wat psychedelisch rock met een prominente keyboard, of kortweg: New Rave. De band wordt dan ook vaak vergeleken met Goose.

Oudje 'Atlantis to interzone' trapt strak af. 'Magick' is een eerste hoogtepunt - met bevriestruuk - waarna de band alle reserves overboord gooit. Iedereen roept 'oe-oe-oe-oe-oe' mee en we bespeuren de eerste crowsurfers. Een nijdige, razendstrakke versie 'Gravity's Rainbow' doet de Marquee springen.

Deze set zakt nooit in. 'Isle of her' en 'It's not over yet', met dat heerlijke keyboardje, houden het tempo hoog. Klaxons bewijst dat je niet perse in de Dance Hall of de Boiler room hoeft te staan om de longen uit je lijf te dansen. (Kho)

  0 reacties

20:43 > 50 Cent

Heel wat jonge hiphopfans staan al een tijd te wachten op 50 Cent en N.E.R.D. Daar kan Dinosaur Jr. van meespreken: zij zagen een bende apathisch voor zich uitstarende jongelui de eerste rijen bevolken.

Waarom de jongeren dat doen, is ons echt een raadsel. De live shows van Curtis '50 Cent' Jackson vervelen meestal al na een paar minuten, en dat is nu niet anders. Monotone raps wordt over instumentals op plaat gelegd. Bovendien hebben 'Fiddy' - deze keer beter bij stem dan anders - en zijn vrienden de onhebbelijke gewoonte om samples van geweerschoten te laten horen. Handen in de lucht? Geweerschot. Einde van een nummer? Meerdere geweerschoten. Gejoel? Geweerschot.

We krijgen ook nog wat Snoop en Bob Marley te horen, ter verheerlijking van wiet. En tegen het einde van de set doet 50 alsof de micro een penis is en hij masturbeert. En nog wat later vraagt hij waar zijn 'motherfucking gangsters' zijn en snauwt hij de mensen van het licht af. We willen vooral niet als moraalridders overkomen, maar echt geschikte rolmodellen lijken deze heren toch niet.

De jongeren laten zich er niet van weerhouden om een feestje te bouwen: catchy en goed geschreven hits als 'Candyshop', 'Ayo Technology' en ga zo maar door worden meegezongen door honderden kelen.

Maar de frontstage loopt snel leeg. Wie een goeie hiphopshow wil zien, kan maar beter naar Kanye West gaan kijken.

Maar ach, we moesten deze keer de schabouwelijke videobeelden van in Vorst tenminste niet verdragen. (Kho)

  0 reacties

19:41 > The Whitest boy alive

The Whitest Boy Alive is een zomers bandje en begint gezapig aan de set. Erlend Oye en de zijnen spreiden zonnige ritmes over de tent. Heel wat mensen vleien zich dan ook neder. 'Burning' wordt door enkele tientallen mensen meegeklapt.

Oye - niet altijd even goed bij stem - waagt zich zelfs aan bizarre danspasjes en aan een hilarische versie van 'In da club' van 50 Cent, wat op gelach wordt onthaald.

Met 'Courage' gaat het tempo de hoogte in maar helemaal losbarsten doet het nooit, of het moet Robin S.-cover 'Show me love' zijn. Gezapig en charmant zijn de adjectieven die bij dit optreden horen, en dat is niet eens slecht na twee zware festivaldagen. (Kho)

  0 reacties

19:40 > Florence and The Machine

Grote onderscheiding voor Florence Welch, die een briljante set spelde in een enthousiaste Club. Op het podium een rockband, een harpist, bloemen en een ventilator, die Florences zwarte jurkje moest doen opwaaien. Enig gevoel voor dramatiek is de zangeres niet vreemd.

De set bracht vooral songs uit haar pas verschenen debuutalbum Lungs. Een sterk en slim album, dat goeie songs bevat en qua sound tussen The White Stripes en Kate Bush (haar idolen) schippert.

Maar Welch is vooral een podiumbeest, die haar songs vurig en inlevend brengt. De songs bouwen vaak op en explosieve dynamiek, die live vonkt en op Pukkelpop het publiek helemaal inpakte. 'Kiss with a fist' schakelde elke tien seconden een versnelling hoger om als een wilde party te eindigen. 'Dog days are over' zwol hypnotisch aan, heerlijk.

Even koos ze om breeduit mee te zweven met een zoemtoon die artrockerig uitwoei, een gothic element in haar muziek dat best niet te ver geëxploreerd wordt. Als Florence haar directe popappeal en sterke podiumpresence kan bewaren, wordt ze snel een topper. Op Pukkelpop klonk de ovatie alvast even luid als de muziek. (Vpb)

  0 reacties

19:24 > Peaches

Twee in groenzilveren pakjes gestoken SM-slaven (of zijn het Mexicaanse worstelaars?) stormen het podium op op de tonen van het themamuziekje van The A-Team. Het blijken Peaches' muzikanten te zijn.

Peaches draagt zelf een zuurstokroze pofjasje waardoor ze eruit ziet als een onrijpe kers met benen. Haar gezichtsschildering ziet er niet uit, haar punkkapsel evenmin. Ze klaagt dat haar microfoon naar een achterwerk ruikt. Altijd een eloquente edeldame geweest, die Peaches.

Ze klimt op de nadarhekken in de frontstage en laat zich dragen door het publiek. Even later zingt ze 'Shake yer dix' met haar in SM-leer gestoken gitariste die eruit ziet als een jarentachtig-liefje van Prince.

Peaches zwiert haar akrobatenpakje uit en staat nu op het podium als een soort groteske Carnaval In Rio-danseres. Haar gitariste pakt uit met een foute Jennifer Batten-achtige gitaarsolo. "That's a hot solo!" kirt Peaches.

We zien meer kledingswissels dan bij Madonna. Haar single 'Lose you' zingt ze in een badjas met een badhanddoek om het hoofd. Ook die moet natuurlijk uit en Peaches draagt een wit nachtjaponnetje.

Het publiek smaakt de show wel, ook al speelt Peaches te veel rocknummers en te weinig elektrotracks - Peaches moet het hebben van de beats, niet van de derderangs Ramonespastiches.

Voor 'Talk to me' komen twee in zwarte lingerie geklede dames meedansen, allebei met een gigantische blonde pruik op zodat je hun hoofden niet ziet. The Muppet Show is er niks bij.

"Shirts come off!" scandeert Peaches en de heren trekken hun T-shirts uit om ermee als gekken in het rond te zwaaien. Hey, deden Red Hot Chili Peppers vroeger niet hetzelfde wanneer ze 'Higher ground' speelden tijdens concerten? Alles komt terug.

'Fuck the pain away', haar allereerste culthitje van 9 jaar geleden, trekt een streep onder dit middelmatige concert.

Van Peaches moeten we geen verrassingen meer verwachten. Haar ooit vermakelijke campy seksshows zijn verworden tot belegen entertainment dat het vooral goed doet als de mensen genoeg bier hebben gedronken. En wij waren bloednuchter. (svs)

  0 reacties

18:34 > Dinosaur Jr

Bescheiden anticipatie voor Dinosaur Jr, een van de invloedrijkste rockbands uit de jaren tachtig. De band van John Macsis heeft het niveau van cultband nooit overstegen en is pas sinds een paar jaar weer actief. Onlangs verscheen een nieuwe cd, Farm. Best een goeie plaat, waaruit wel wat songs verwacht werden.

Macsis en co ontgoochelden niet. We hoorden een erg energieke set met veel uptempo werk uit de oude dagen. Of de songs nu 'Tarpit' of 'Freak scene' heetten, deed er weinig toe, want Macsis' stem was nauwelijks verstaanbaar.

'Feel the pain' werd natuurlijk wel meteen herkend, als een song op Rock Band 2 (het game). O ironie. Maar het klonk geweldig. Dinosaur heeft echt een eigen sound en soms zou je de band eens aan Neil Young willen koppelen om te zien wat dat voor vuurwerk zou geven.

Het was goed te zien hoe veteranen als John Macsis en Lou Barlow het heilige vuur blijven vasthouden. We misten enkel een lang uitgesponnen, tragere song zoals de band er ook wel pleegt te brengen, als er meer tijd is.

Het publiek gaf de groep wat oude cultbands doorgaans krijgen; respect genoeg om te luisteren, maar weinig enthousiasme. Voor de meesten was Dinosdaur Jr hooguit een intermezzo. (Vpb)

  2 reacties

17:48 > Yo Majesty

Even dit: de Boilerroom puilt uit voor dj Steve Aoki, een fidget house-dj die, zoals veel van zijn collega's, een ongeziene massa partykikkers in en buiten de tent op housebeats mag trakteren. Het lijkt wel alsof er drie City Parades op het stukje terrein zijn geland.

"Pukkelpop, willen wij borsten zien?" vraagt de presentator Luc Janssen. Het antwoord is een overdonderend "joooaaa!"

'Superfreak' van Rick James weerklinkt en twee zwarte, corpulente mama's draven het podium op met de kracht van twee bulldozers. "Ksen efkes lesbisch nu, he!" zegt een kerel tegen zijn zuur kijkende vriendin.

Voor wie de bio van Yo Majesty niet heeft gelezen: het is een stelletje zwarte, volslanke lesbische rappers die live graag in ontbloot bovenlijf over de planken hossen. "Yo Majesty is in this motherfucker!" krijst een van de twee. Oh ja, de dames zijn overtuigde christenen. Only in America...

Maar Yo Majesty speelt geen ordinaire hiphop. De dames rappen over vette punky dancebeats, genre Basement Jaxx. En daar is de eerste blote borst al, die tijdens het op en neer springen vanonder de Ma Flodderjurk komt piepen. Laat ons raden: een 'wardrobe malfunction' zeker?

Het publiek reageert meewarig. Het weet ook niet wat aan te vangen met de uitgebeende elektrobeats en het schreeuwerige geblaf van de Majesty's. Niet zo vreemd dus dat veel mensen - eenmaal de gimmick gezien - de tent verlaten en weer de zon instappen, op zoek naar verteerbaardere muziek. (svs)

  0 reacties

17:21 > Rusko

Huh? Is Rusko zo populair? De Chateautent puilt uit en men staat tot ver buiten de tent aan te schuiven om een glimp van de man te kunnen opvangen. Nooit gedacht dat een Britse dubstepproducer zoveel volk op de been kon brengen.

In de tent is het een sauna waar je na een halve minuut kletsnat van het zweet bent. Rusko, een blonde hippe 'street kid' die diepe junglebassen en harde, slepende dubstepbeats uit zijn apparatuur haalt, wordt bijgestaan door een energieke zwarte rapper. Daardoor lijkt dit concert op een zweterig dancehallfeestje.

Rusko is duidelijk een crowdpleaser. Hij doorspekt zijn opwindende, springerige dubstep met R'n B-samples en staat zelf te shaken met de kont achteruit, als een eend onder stroom. Rusko mag zich de man met de vetste bassen van Pukkelpop noemen: het soort ultralage drilboorbas dat "boooiiiiinnnnnngggg" doet. De hele tent ontploft keer op keer, bij elke break en elk salvo botsende beats. Geweldig feestje.

In het vervolg toch maar in de Dance Hall programmeren. Want Rusko is nu al een alternatieve ster! (svs)

  0 reacties

17:16 > Rollo Tomasi

Een bizar bandje, dit. Zangeres Eva Spence ziet er uit om door een ringetje te halen: waanzinnig sexy zwart kleedje, mooie glimlach. Heel stijlvol ook. Ze lijkt het soort meisje dat op restaurant altijd een cava bestelt.

Wanneer ze haar mond opentrekt, valt dat beeld in duigen. Ze krijst al headbangend als een bezetene. Je kan het nog het best vergelijken met The Guano Apes: je weet dat er woorden worden gezongen, maar je kan er met de beste wil ter wereld niks van begrijpen.

Origineel en goedgebracht is het wel, de mix van punk en elektronica die ze brengen, maar wij vinden er niks aan. Wel indrukwekkend: de virtuoze bassist. (Kho)


  0 reacties

17:08 > Rusko

Huh? Is Rusko zo populair? De Chateautent puilt uit en men staat tot ver buiten de tent aan te schuiven om een glimp van de man te kunnen opvangen. Nooit gedacht dat een Britse dubstepproducer zoveel volk op de been kon brengen.

In de tent is het een sauna waar je na een halve minuut kletsnat van het zweet bent. Rusko, een blonde hippe 'street kid' die diepe junglebassen en harde, slepende dubstepbeats uit zijn apparatuur haalt, wordt bijgestaan door een energieke zwarte rapper. Daardoor lijkt dit concert op een zweterig dancehallfeestje.

Rusko is duidelijk een crowdpleaser. Hij doorspekt zijn opwindende, springerige dubstep met R'n B-samples en staat zelf te shaken met de kont achteruit, als een eend onder stroom. Rusko mag zich de man met de vetste bassen van Pukkelpop noemen: het soort ultralage drilboorbas dat "boooiiiiinnnnnngggg" doet. De hele tent ontploft keer op keer, bij elke break en elk salvo botsende beats. Geweldig feestje.

In het vervolg toch maar in de Dance Hall programmeren. Want Rusko is nu al een alternatieve ster! (svs)

  0 reacties

16:54 > Anti-Flag

Een band die Anti-Flag heet en zijn naam kenbaar maakt met een vlag? Nu ja, het hoort erbij wanneer je gedurig tegen de schenen van het establishment schopt maar tegelijk in de muziekindustrie meespeelt.

Van in het begin werden de vuisten geheven door een erg jong publiek. Met opvallend veel meiden vooraan. 'Die for the government'; niemand vooraan die niet wilde meeklappen, wat op zich een cartoonesk zicht was. Is de revolutie een party?

'Vandaag sluiten we alle lelijkheid buiten', schreeuwde de zanger. Brandhout maakte hij van de school, de job, de politiek, het economische systeem, enzovoort. 'Death of a nation', kortom.

Moeilijk klonk het niet; opgefokte grooves, schreeuwerige zang, sloganeske titels, en een oproep om geschiedenis te schrijven door een rondedans (hardcore-stijl) uit te voeren. Wat lukte. De revolutie als volksdans.

De zon scheen vrolijk over de steeds kwalijker ruikende weide en Anti-Flag liet een halve weide meezingen met 'This is the end for you my friend'. Waarop ze besloten met 'Should I stay or should I go', van The Clash, hun grote voorbeeld. En een hoop jonge fans op hjet podium uitnodigden.

Energiek, prettig naief concert met een groot hart.


  0 reacties

16:15 > Gang Gang Dance

Een vloedgolf van synths die Vangelis jaloers zou maken. Een arty hippie-frontvrouw die met iets te veel kosmische overgave op trommels en bongo's staat te meppen. Een gitarist die de Jonny Greenwood in zichzelf bovenhaalt en zweverige ambientklanken uit zijn gitaar schudt.

Tja, het uit Manhattan afkomstige Gang Gang Dance is niet meteen spek voor ieders bek. Wanneer zijn zangeres plots als een dolgedraaide sirene begint te kwelen, is Yoko Ono niet veraf. En horen we daar steeldrums? De gruwelijksten der Caraibische instrumenten? Alsof je met een LSD-kater op het strand van Curacao ligt.

Wat Gang Gang Dance precies wil bereiken met zijn cocktailmuziek from hell is ons niet helemaal duidelijk. Willen ze onze chakras reinigen? Onze mindfulness op de proef stellen? De geest van Jim Morrison oproepen? Aan het dolle gekrijs van de ...euh... zangeres te horen gokken we op een pijnlijk geval van hardnekkige aambeien..

Wanneer een malloot in felgeel Hawaiaans shirt en geruit petje met een vlag komt zwaaien die op het eerste gezicht op een vuilniszak lijkt, is de maat vol. Wat is dit nu eigenlijk? Een mislukte heksensabbat?

Toch nog eens die laatste Gang Gang Dance-plaat opleggen, misschien weten we dan weer waar dit zootje zijn street credibility vandaan haalt. (svs)

  2 reacties

15:31 > Hudson Mohawke

Wonky? Lazerbass? Bass music? Aqua crunk? Wij houden de ridicule benamingen voor de uitlopers van dubstep niet meer bij. Hudson Mohawke wellicht ook niet, ook al klinken zijn beats even 'wonky' als een stomdronken hiphopper.

Dat deze hippe Schot (echte naam: Ross Birchard) wordt binnengehaald als 1 van de redders van het elektronicagenre, mag niet verwonderen. In de Chateautent botsen en klotsen zijn hoekige beats alsof ze de groove kwijt zijn. De speelse, bubbelende bliepjes die om de ritmes cirkelen, verlenen de dreigende muziek de broodnodige humor. Geen wonder dat Birchard zijn platen mag uitbrengen op het kwaliteitslabel Warp.

Met genregenoten als Flying Lotus, Zomby en Starkey heeft Hudson Mohawk een koppig eclecticisme gemeen: de muziek waarop de moedigsten in de tent proberen te dansen onttrekt zich aan dubstep, hiphop, elektronica en wat dan ook.

Scheve beats, in fijne reepjes gehakte stemsamples, hortende en stotterende synthklanken - heel cool allemaal maar wel een beetje moeilijk om een feestje op te bouwen.

Birchard staat zelf enthousiast met z'n kop te schudden boven zijn laptopje en mengpaneel. Zijn muziek is bij momenten heel funky, vooral wanneer hij klepperende, J.Dilla-achtige beats tegen de wanden van de tent mikt. De fans zien hun kans schoon en shaken snel en driftig - voor je 't weet gaan de beats immers overkop. Van een man wiens eerste EP 'Polyfolk dance' heet verwacht je dat het wringt en schuurt.

Wedden dat zijn binnenkort te verschijnen debuutplaat excellent is? (svs)

  0 reacties

15:22 > Team William

Het gaat hard voor het Belgische Team William. In 2008 finalist van Humo's Rock Rally, een positief ontvangen debuutplaat en nu op Pukkelpop een vol huis(je). Het wordt een repetitief deuntje, maar ook voor deze Vlaamse band is de Wablief?! te klein.

Team William brengt een aardig zomers optreden, een dat we graag in openlucht hadden gezien, met de zon als achtergrond.

Wij zijn wederom gebiologeerd door toetsenist Arne Sunaert die rondloopt alsof hij dringend moet plassen.

Team William is een jonge band en worstelt op Pukkelpop met typische, niet onoverkomelijke jonge-band-manco's: wat bedeesde bindteksten, niet altijd evenwichtige sound, te fel vasthouden aan de setlist... Bovendien zijn we nog niet helemaal overtuigd van de soms wat dunne stem van Floris De Decker. Maar de meeste van hun catchy, vaak absurd humoristische nummers, zoals '70 %' en 'Wonderyear III' staan er live wel. En er is sfeer. De Decker geeft zijn gitaar zelfs even aan een fan. Er wordt godbetert gecrowdsurft in de tent.

Als uitsmijter krijgen we nog een nieuw nummer te horen. 'Wish I had a fanclub', zingt De Decker. Als we de jongeren in de tent bekijken, dan lijkt het al zover.

Heel wat ervaren bands mogen jaloers zijn op de hitgevoeligheid van de nummers van Team William. Nog een beetje groeien, en dan zal dit zeker geen eendagsvlieg blijken. (Kho)

  0 reacties

14:44 > Jack Penate

Het was uitkijken naar de Britse band Jack Penate!, die ons de voorbije jaren verblijdde met twee heel verschillende platen.

De band trapte alleszins af alsof Elvis nog springlevend is, met stomende punkrock in 'Second minute or hour'. Daarna kabbelde het wat heen en weer, tussen rockabilly en pubrock en exotische pop.

Allemaal goed, vond een ruim publiek, dat blij was met het ongecompliceerde karakter van deze band, maar toch vooral explodeerde toen oudere songs als 'Spit at stars' vuurwerk opleverden. En toen Penate in 'Let's all die' in het publiek ging crowdsurfen.

Helemaal geestig werd het toen Penate een vleug disco in zijn sound toeliet; op 'Tonight's Today' was het heerlijk shaken en het tomeloze vuur van de zanger werkte aanstekelijk. Party in de Marquee! En toen kon 'Be the one!', nog zo'n feestnummer, niet ontbreken. Penate speelde met overtuiging en een groot hart. (Vpb)

  0 reacties

13:25 > The Temper Trap

Niets beter dan wat grandioze gitaren en pathetisch gezang om een pukkelnacht door te spoelen.

The Temper Trap was de wekker van dienst. Niets speciaals te melden; de vijf muzikanten uit Melbourne gingen ervoor en boetseerden een sound die wat minder atmosferisch en wat opzwepender klonk dan op hun vriendelijke recente debuutalbum, met songs als 'Science of fear'.

Het publiek onderging het allemaal vrij loom en zelfs toen de band even ritmisch ging uitfreaken, haalde dat hooguit enig goedkeurend applaus.

De groep is recent in Londen komen wonen om hier een fanbase te bouwen. We horen er nog van, maar iets meer originaliteit zal nodig zijn. (Vpb)

  0 reacties

vrijdag 21 augustus 2009

23:58 > Kraftwerk

"Eins, zwei, drei, vier!" Kraftwerk is ongeveer een halfuurtje bezig als 'The model' uit de speakers druppelt, begeleid door slowmotionbeelden in zwartwit van mooie dames uit het verleden van de cinema.

Het is vast een aha-erlebnis voor de kids op de wei, of voor wie in de waan verkeert dat de beats en blieps uit de Dance Hall geen verleden hebben. Maar of die jongste festivalgangers iets anders uit het oeuvre van Kraftwerk kennen?

Het kwartet ziet er in elk geval weer uitermate cool (en koel) uit en hypergestileerd, comme d'habitude. Als vier uit retrofuturisme opgetrokken 'showroomdummies'. Rondom ons weerklinkt de kritiek dat Kraftwerk altijd dezelfde show speelt. "Ik kan beter naar huis gaan en hun live-cd opleggen!" roept een misnoegde zeurpiet iets te luid.

'Trans-Europe Express' krijgt een lekkere dikke fond mee, met een basklank die je tot in je onderbuik voelt. Het doet de nachtelijke kilte op de wei even vergeten.

We zien deze show voor de derde keer en we krijgen toch weer een kick als halverwege de show een theatergordijn openschuift en de vier robotversies van de Kraftwerkers achter hun desks zitten. Is het slechts een indruk of klinkt 'The robots' robuuster en dansbaarder dan ooit? Hopelijk staan er ergens een paar verloren gelopen Boilerroomkids met rode oortjes te luisteren.

Fantastisch gezicht: de vier leden in hun futuristische 'glow in the dark'-pakken, alsof hun bloedbanen werden vervangen door fluorescerende rasters die van kop tot teen lopen. En dan 'Radioactivity' spelen! Klasse. (svs)

  0 reacties

23:56 > dEUS

Eens kijken, wat zou dEUS zoal voor speciaals kunnen doen op zijn twee Pukkelpopconcerten? Een fanfare meebrengen? Jammen met Squarepusher? Allemaal van instrument wisselen? (Mauro op triangel!)

Gasten uitnodigen op het podium natuurlijk, wat dacht u! Zoals een lijkbleke Karin Drijer Andersson van Fever Ray die 'Slow' meezingt, als een spookachtige verschijning. Tom Barman en co. kiezen voor een set die switcht van hitjes naar oude albumtracks en kakelvers werk.

Voor een nieuw nummer komt een koortje mooie meiden meezingen. Hoe klinkt het? Als een broeierig, erg percussief rocknummer met gewaagde koorharmonie.

Een ronduit gevaarlijke versie van 'Pocket revolution' profiteert van de klaterende koorzang van de dames. Een erg geraffineerd 'Serpentine' is een vroeg rustpunt en meteen het eerste liedje dat de tent van begin tot einde in de ban houdt. Dan volgen de hits: 'Turnpike' komt voorbij in de manische herwerking (met kwaadaardige Mauro-schater) die een paar jaar geleden de kop opstak.'Instant Street', en dan vooral zijn nijdig rockende instrumentale staart, verhit de gemoederen zoals dat hoort. 'Fell of the floor man' ploegt nog wat genadelozer door de marquee.

Gary Lightbody van Snow Patrol neemt de lead vocal van 'Hotellounge' voor zijn rekening, een razendslimme zet die voor kippenvel zorgt. En veel samenzang. Geinig om de overenthousiaste Lightbody te zien springen en zingen, met de ogen gesloten en een merkwaardige grimas, alsof hij het nummer leeft.

Younes Faltakh van The Hickey Underworld mag nog even komen meeschreeuwen en 'Suds and soda' is de voorspelbare afsluiter. De rappers van De Jeugd Van Tegenwoordig mogen nog een potje komen rappen over de groove - een bizar interludium dat het dEUS-universum op zijn kop zet.

Krachtig, assertief, retestrak - dEUS was het allemaal. Maar je hebt inderdaad de indruk dat dit het eerste stuk van een tweeluik is. Zien we morgen de introspectieve, romantische dEUS? (svs)

  0 reacties

23:50 > Placebo

Het is misschien niet helemaal eerlijk, maar van Placebo verwacht een mens niet anders dan een strak optreden. Het ziet er naar uit dat Brian Molko en de zijnen de verwachtingen wederom zullen inlossen.

'Kitty litter', 'Battle for the sun', 'For what it's worth', 'Meds': de songs bijten zoals ze moeten bijten. Alleen 'Follow the cops back home' wordt zeurderig klinken na enkele minuten. 'Every you, Every me' en 'Special K' zijn hoogtepunten die je op voorhand kon raden.

Placebo beheerst alle truken van het vak: even stilvallen, kickdrum laten overnemen, weer doortrekken,... Zelfs schoenen wisselen tussendoor, gaat zonder moeite.

Als we het ons nog goed herinneren van de les Latijn, betekent Placebo zoveel als: 'Ik zal behagen.' Prima gekozen groepsnaam, bleek vanavond nog maar eens. Maar verrassen? Neen, dat doet Placebo al even niet meer. (Kho)

  1 reacties

23:14 > Squarepusher

Terwijl Grooverider old skool-junglebeats door de Boilerroom laat knallen en Alex Calliers project Hairglow, in smetteloze witte pakken, onschadelijke eighties-elektropop speelt in de Wablieftent, stroomt het meeste volk naar de Dance Hall.

Nogal wiedes: Tom Jenkinson aka Squarepusher heeft de voorbije tien jaar zijn Belgische concerten al zo vaak gecancelled dat je er maar beter van kan profiteren als de man vandaag optreedt. We zagen de man eind vorig jaar in de Gentse Vooruit en zo te zien is zijn show onveranderd gebleven.

Squarepusher (oranje sportvestje, mal hoedje op) trapt af met de stijl die hem het beste ligt: 'vintage' drill-'n-bass (de speedversie van jungle) waarin hij zijn uitzonderlijke bastalent kan demonstreren: de man kan razendsnel 'slappen' (het funky hameren op en plukken aan de bassnaren), wat zijn tilt geslagen elektronica zowaar een sexy tintje geeft.

Opvallend: de dancefanaten die een party hadden verwacht, druipen ontsteld af als Squarepusher zijn met fuzzy basklanken ingevette hardcore-punknummers uit zijn meest recente plaat speelt. Nu vinden we Squares uitstapje naar de punk ook maar zo-zo, maar in deze grote tent, versterkt met een fantastische live-drummer, klopt het plaatje. In die mate zelfs dat een aantal overenthousiaste cokeheads rondom ons als gekken beginnen te pogo-en.

Het wordt pas echt opwindend wanneer klassieke Squarepushergrooves als 'Come on my selector' (denk aan een sampler vol elektronische breakbeats die genadeloos crasht) worden doorzeeft met Jenkinsons supersonisch snelle 'geslap'.
1 woord: knetter.

Zelfs de flitsende abstracte figuren op de videoschermen kunnen Squares geflipte tempo niet bijhouden. Spannend concert. (svs)

  0 reacties

22:33 > Fever Ray


We misten Fever Ray (echte naam: Karin Dreijer) begin deze zomer op Rock Werchter, tijdens het optreden van Royksopp. De zangeres van The Knife is intens bezig met haar solocarriere en dan is er geen tijd voor zijprojecten.

Op Pukkelpop lijkt ze wel een hogepriesteres. Een laken over haar hoofd getrokken, wierook en enkel oubollige nachtlampjes en lasers als enige lichtbronnen. Hadden we haar ijle stem niet herkend tijdens 'Triangle walks', we waren niet eens zeker dat zij dat donkere silhout is in de verte. Ook haar muzikanten zien er vreemd uit met hun clowneske make-up en bizarre kostuums.

Na drie nummers, wanneer de fotografen weg zijn, komt ze dan toch tevoorschijn, al blijft het ontzettend moeilijk haar blonde lokken te zien in het donker en in de rook. 'Mijn muziek is een beetje van alles', zei Dreijer in een zeldzaam interview. En daar is iets van. Een genre plakken is moeilijk; elektronische effecten mengen zich met dreigende, maar niet-dansbare bassen tot een vreemd, maar hypnotiserend amalgaam van klanken. Jammer dat de nuances van de plaat wat verloren gaan.

Muzikaal zijn we hier niet altijd even wild van, maar de band slaagt er wel in een beklijvende sfeer te brouwen in de marquee.

(Kho)

  0 reacties

21:40 > Snow Patrol


Het hoogtepunt voor koppels en meisjes: Snow Patrol. Ze hebben getoerd met de stadionrockers van U2 en gestolen met de ogen, blijkbaar. 'If there's a rocket tie me to it' trapt ongemeen strak af. Het publiek gaat uit zijn dak, zeker wanneer Gary Lightbody in vlekkeloos Nederlands de wei begroet en het publiek 'gorgeous' noemt.

We hebben al heel wat optredens achter de kiezen, maar op geen enkel werd zoveel en zo luid gejoeld en gezongen als bij deze (hit)gevoelige poprock. Lightbody stormt als een bezetene over het podium. 'How to be dead' gaat er ook lekker in. En dan hebben we de grote hits nog niet gehad. 'Shut your eyes' is de eerste, en wordt intelligent voorzien van een indrukwekkend meezingmoment (met de tekst op het scherm voor wie Lightbody niet had verstaan.) Wanneer het nummer stopt, gaat het publiek nog minuten door: kippenvel.

Meteen volgt 'Chasing cars', als uit een mond. 'Crack the shutters' is nog zo'n hoogtepunt, net als 'Open your eyes'. Intussen houdt Lightbody alles als een dirigent onder controle. Dat hij de setlist negeert, denkt dat hij om halftien moet stoppen en uiteindelijk toch een kwartier langer speelt, vergeven we hem graag. Zo krijgen we nog 'Tiny little creatures', 'Take back the city', 'You're all I have'

Wat was onze eerste zin? Een hoogtepunt voor koppels en meisjes? Maak daar gerust van: een hoogtepunt voor iedereen. 'I really don't want you to stop', zingt Lightbody in 'Crack the shutters'. Net wat de wei denkt over dit optreden. (Kho)

  0 reacties

21:25 > HEALTH

Wauw! Dit zien we niet vaak. Drie slungels uit Los Angeles die een nummer beginnen met epileptische The Boredoms-achtige noisecore, vervolgens hun gitaren razendsnel op de grond gooien en zich op hun effectpedalen storten terwijl de drummer de strijd aangaat met mensonterend diepe elektronische basklanken.

Twee seconden later zijn de gitaren weer omgord en speelt de band een New Order-achtig popliedje met veel te luide, loeiende synths en een stugge discobeat. Dit is de energie en de dynamiek die we gisteren van het veel te luide My Bloody Valentine hadden verwacht. Wat een performers: de gitaristen worstelen met hun instrumenten alsof het uitgehongerde wurgslangen zijn.

Even later mept 1 van hen op een grote trommel, met een kracht die uit heel zijn tengere lijf komt, terwijl er dreigende industriele elektronica uit de boxen knalt. De Einsturzende Neubauten slaan vast paars uit van jaloezie en afgunst.

Hoe noem je deze migraineverwekkende chaos? Staalfabrieksmetal? Avant-noise? ADHD-elektropunk? De precisie waarmee HEALTH zijn mathematische rocknummers speelt is ontzagwekkend. De sonische haarspeldbochten, de plotse tempowissels, het veranderen van instrument, het schokkerige spel met luid en zacht - alles klopt tot op de microseconde.

Kijk, dit is nu precies het soort groepje dat wij graag ontdekken op Pukkelpop. Het festival heeft op dat vlak een voortrekkersfunctie: muziek promoten die nooit op de radio zal worden gedraaid wegens niet conform met de normen van de popmuziek. Muziek waar de mainstream en de conservatieve alternatieve garde hun neus voor ophalen. Omdat er zoveel meer is dan La Roux en Glasvegas.

HEALTH? Een gezond alternatief. En het eerste concert van dit festival waarbij we ons op een andere planeet waanden. (svs)

  1 reacties

20:44 > Vampire Weekend

Vampire Weekend is een van de doorbraakbands van 2008. En daar wil een mens al eens voor van de main stage naar de marquee spurten.
Terwijl we nog staan uit te hijgen, lanceert Vampire Weekend een heerlijk zomers 'Cape Cod Kwassa Kwassa': dat gitaarriffje maakt blijgezind.
Voor wie nog op reis trekt met de auto: dit is een ideale soundtrack. Vampire Weekend spaart de hits op, en dus is het optreden even wat wisselvallig. 'Boston (ladies of Cambridge)' is zo'n wat minder nummer.
'A-Punk' brengt de vaart er opnieuw in. De band speelt bovendien quasi foutloos. 'Campus' en 'One (Blake has got a new face)' gaan door op dat elan. Dat laatste wordt enorm luid meegezongen. Singles 'Oxford comma' en 'Walcott' sluiten af.
Leuk optreden, al kan Vampire Weekend beter een wat kortere set spelen, zoals La Roux dat doet. Nu is de songkeuze iets te beperkt. Een probleem dat zich snel zal oplossen. We zijn dan ook erg benieuwd naar hun nieuwe album. (Kho)

  0 reacties

19:51 > The Ting Tings


Vorig jaar werd The Ting Tings versleten als een overhypete groep. Op Pukkelpop stond de band in de kleine Club. Maar zie: ze overtuigden en dus staan ze dit jaar behoorlijk hoog op de affiche en verhuizen ze van een kleine tent naar de main stage.

The Ting Tings is ook gegroeid als band, al blijven het dan chaoten en blijft er aardig wat op tape staan. Vooral drummer/gitarist/manusje-van-alles Jules De Martino heeft charisma bijgekweekt. Dat bewijst hij tijdens opener 'we walk' meteen. Zangeres Katie White, die eruit ziet als een model, is nog extravaganter geworden, al zal ze allicht nooit de beste gitariste ter wereld worden (en dat is een stevig eufemisme).

The Ting Tings stopt hit 'Great dj' meteen vroeg in een set. Daarna probeert White wat Nederlands af te lezen: 'we gaan jullie laten dansen', wilde ze zeggen, maar de kans dat iemand dat ook begrepen heeft, is klein. Toch danst het verrassend vele volk dat voor The Ting Tings naar de main stage is afgezakt, ondermeer op 'Keep your head' en - uiteraard - 'Shut up & let me go', met bevriestruuk en koebel, en afsluiter 'That's not my name'. We zien zelfs mensen springen tot voorbij de geluidstoren.

De les van vandaag: The Ting Tings blijft ook overeind op het grote podium met hun aardige, aanstekelijke poprock. En daar schrikken ze blijkbaar zelf ook van, want De Martino maakt een filmpje van het joelende volk.

(Kho)

  0 reacties

19:03 > Glasvegas


Glasvegas wordt in Groot-Brittannie zowat doodgeknuffeld. Een nominatie voor de Mercury Prize, die later nog wordt uitgereikt, en hun plaat in talloze jaaroverzichten op het einde van 2008.

Ze brengen dan ook opmerkelijke, donkere gitarenrock. Op Pukkelpop zijn we aanvankelijk echter niet helemaal overtuigd. James Allans huilende, soms geforceerd, stem verdrinkt iets te vaak in de gitarennoise. Niet alle nummers komen zo even goed tot hun recht. Maar halfweg herpakt Glasvegas zich met een beklijvend mooi 'Ice cream', dat traag begint en in chaos eindigt. Een getormenteerde Allan is tevreden met zijn publiek. Hij zingt godbetert een stukje Gloria Gaynors 'I will survive" ('Once I was afraid...').

Hoogtepunt is voorspelbaar 'Go square go!', een nummer dat ervoor zorgde dat platenfirma's vochten om de diensten van Glasvegas, met meteen een straf 'Geraldine' erachter aan. Afsluiter is 'Daddy's Gone', dat ontzettend luid wordt meegezongen. Een wat beter opgebouwde setlist, en dit had een topoptreden kunnen zijn. Nu blijft het steken op 'goed'. (Kho)

  0 reacties

17:32 > Buraka Som Sistema


Het Portugese partygezelschap Buraka Som Sistema zagen we in februari van dit jaar 1 van de beste concerten van 2009 spelen in de Brusselse Recyclart. Het collectief uit Lissabon werd trouwens net toegevoegd aan de affiche van I Love Techno, wat opvallend is want Buraka speelt een rauwe elektrovariant van kuduro, een Angolese mix van Afro-Caraibische muziek, dancehall en heftige, rudimentaire techno.



Op het podium moeten een drummer, een percussionist, een zangeres en twee mc's de elektronica kracht bij zetten. In een kleine club als Recyclart lukte dat uitstekend. In de enorme Dance Hall zijn het vooral exotische stampers zoals 'Wegue wegue' die het vuur aan de lont steken.



Toch is de tent te groot om op te blazen. Buraka klinkt echt wel explosief maar wie achteraan staat wordt niet verteerd door de vlammenzee. Er wordt geshaked, beleefd met de heupen geschud en gewiebeld maar de echte party speelt zich uitsluitend op de eerste twintig rijen af.



Goed, nu en dan is heel de tent mee, zoals tijdens de soca-versie van Benni Benassi's 'Satisfaction' en het daarbij gesampelde 'Rhythm is a dancer' van Snap. Zo gooit Buraka slim kunst en kitsch door elkaar, tot jolijt van de danslustigen. Maar de Portugezen moeten het feestje telkens weer op gang trekken, wat halverwege de show al wat gemakkelijker lukt. Toch net iets meer van verwacht. (svs)

  0 reacties

17:29 > The Airborne Toxic Event


Dat het Amerikaanse The Airborne Toxic Event (een naam gehaald uit een boek van Don DeLillo) vandaag op Pukkelpop staat, heeft het niet meteen aan de vakpers te danken. 'Dit is zo erg Britpop dat het lijkt op iemand die ijs wil verkopen aan een eskimo', schreef een Britse recensent. De band wordt een gebrek aan originaliteit verweten. Onterechte kritiek. Ja, The Airborne Toxic Event wortelt in de sound van, ondermeer, Arctic Monkeys, met wie ze al toerden. En ze lenen hun wat bombastisch geluid van The Killers, die net als zij zelf lang slecht werden ontvangen in Europa. Bovendien houden ze ervan om hun songs traag op te bouwen en te laten uitwaaieren, zoals ook The National of Silversun Pickups dat doen. Toch hebben ze, nu al, een eigen sound. Een interessante mix van snoeiharde gitarenrock, klassieke invloeden en pop. Bovendien weet Mikel Jollett, een ex-romanschrijver, hoe hij nummers moet schrijven, al moet hij dan nog meer keuzes leren maken.

Op Pukkelpop wint de band snel het publiek voor zich. 'Wishing well' en 'Sometime new' zijn aardig, maar met 'Gasoline' is er pas echt enthousiasme te merken in de tent. Leuk ook hoe Jollett tegen zijn eigen bedeesdheid vecht en tussen het publiek springt. Violiste en toetsenist Anna Bulbrook speelt zelfs even tamborijn al crowdsurfend. Je kan het misplaatst noemen, wij vinden het charmant. Tijdens 'Happiness is overrated' is het publiek helemaal mee. 'Losing you' doet de set even inzakken, maar hun wat melige hit 'Sometime around midnight' wordt luidkeels meegezongen en 'Innocence' overtuigt als geweldige afsluiter. Erg sterk optreden, met slechts hier en daar kleine foutjes. Een band om in de gaten te houden, dit. (Kho)

  0 reacties

16:38 > Metric

Een mix van Magnapop, Garbage en de Pixies:zo klinkt het Canadese Metric. Een band die haast onophoudelijk toert, en met de zangerest/toetseniste/gitariste Emily Haines een charismatische frontvrouw in huis heeft. Haar zonnebril was groter dan haar glitterjurkje en ze stond zelfs op naaldhakken wilde te springen. We hoorden niet één slecht liedje, met de heerlijk poppy singles 'Help I'm alive' en 'Gimme sympathy' als uitschieters. Minuten na het concert liepen mensen nog steeds mee te zingen. Top. (vof)

  0 reacties

16:35 > Future Of The Left

Het sarcastische noiserockcombo Future Of The Left staat in de Sheltertent, waar goed volk speelt als The Jesus Lizard maar ook slappe punkpopbandjes als The Get Up Kids. Fans van die laatste band hangen zonder twijfel in de gordijnen bij FOTL.

De band is voor de punkrock wat Faith No More is voor de hardrock: een luis in de pels. Als we de frontman Andy Falkous moeten geloven, heeft de groep zich warmgedronken met whiskey. Het is er amper aan te horen want de man krijst en blaft niet minder verongelijkt dan vroeger.

Falkous kondigt vol sarcasme aan dat "the next song will be performed on a synthesizer", om de conservatieve punks wat te jennen. "Geen nood", klinkt het, "wij zijn even bang van jullie als jullie van ons".

Even later zingen de fans vrolijk mee: "Colin is a pussy, a very pretty pussy!", een liedje over, zowaar, een kat. "You need Satan more than he needs you" is dan weer een andere vrolijke meezinger die we graag onthouden.

Op die manier wordt Future Of The Left de ideale opwarmer voor The Jesus Lizard. (svs)

  0 reacties

16:18 > Ebony Bones!

De begeleidingsband van Ebony Bones! lijkt wel Fela Kuti's Africa 70-band. Of eerder: Funkadelic. Een gitarist met een ridicuul Maya-hoofdeksel, een pianiste met spooky barok gezichtsmasker! Freaky!

Twee psychedelische geisha's met paarse en blauwe pruik en ronddraaiende Japanse parapluutjes blijken de achtergrondzangeressen te zijn. Ebony zelf stuift het podium op. Ze ziet eruit als een harlekijn 'from hell': clownesk, schreeuwerig jurkje, strepen 'warpaint' op de wangen, als een Afrikaanse krijger. Op haar hoofd prijkt een groteske afro waar Kelis of Erykah Badu jaloers op mogen zijn.

Haar tribal-hiphoprock vist in het vijvertje waar ook M.I.A., Santogold en Amanda Blank voor anker liggen. Maar Ebony heeft het meer voor percussieve, strijdlustige Afro-punk, zoals het opzwepende krijgslied 'Warrior'.

1 probleempje: al dat gemix van afrobeat, dancehall, kuduro en punk laat de melodie in de kou staan. Ebony Bones! mag dan een leuke draai geven aan de arty hiphop van vandaag, maar om te blijven boeien is ze niet gevarieerd genoeg,

Dat eenvormige karakter probeert ze te doorbreken door de tent met een schorre stem toe te schreeuwen, wat voor een beetje deining zorgt. Maar om nu van een echte party te spreken? Nnnnaah! (svs)

  0 reacties

16:16 > Paul Kalkbrenner

Een uitpuilende Dance Hall voor de Duitse technoman Paul Kalkbrenner. Voor het concert overhandigt Studio Brussel-presentator Thomas De Soete de man een gouden plaat voor de single 'Sky and sand'.

Kalkbrenners bedeesde slaapkamertechno trekt niet meteen de jongsten der dancefanaten aan. Wellicht spreekt het bezadigde karakter van deze melodieuze, dansbare loungemuziek ook de niet-clubbers aan. Wanneer de plokkende beat van 'Sky and sand' door Kalkbrenners vlotte mix breekt, wordt de tent gek. Even is Kalkbrenner een technogod, al staat hij weinig opzwepende dingen te doen achter zijn laptopjes.

Het blijft frappant hoezeer de zone aan de Dance Hall en Boiler Room een wereld op zich is, een festival binnen het festival, eigenlijk. Met zijn eigen sfeer, zijn eigen tempo, gewoontes, outfits, geuren en kleuren. Knoertharde junglebeats gaan aan de ene kant van het terrein over in Kalkbrenners luchtkastelentechno, aan de andere zijde. Ideaal om even te bekomen van de overdosis rockgitaren. (svs)

  0 reacties

13:53 > Alex Agnew

We wandelen voorbij de Marquee, waar de catchy emorock van Delphic ons toewaait. Maar wij willen eens kijken hoe de stand-up comedy hier dit jaar gedijt. De Wablief?!-tent is te klein om al het aanschuivende volk te herbergen. Alex Agnew staat dan ook geprogrammeerd, een van de populairste komieken van ons land. Agnews rock-'n-rollcomedy slaat aan. En dan zeker zijn vettige klap en zijn grappen die naar jongerencultuur knipogen. Halfweg is het zelfs ruzie aan de ingang. Misschien toch een grotere tent voorzien volgend jaar? (Kho)

  0 reacties

12:39 > Das Pop

We hebben ons lelijk mispakt aan het knooppunt van Lummen, en dus wandelen we een halfuur later de wei op dan voorzien. Das Pop is al een kwartiertje bezig. Wie verzint het om Bent Van Looy en de zijnen zo vroeg te programmeren? Is het bescheidenheid of foute inschatting? Feit is dat er zo vroeg op de dag al meer volk staat dan gisteren voor Paolo Nutini. De heren zijn in vorm. 'Underground' is zomerse pop om van te smullen. En ook Sinatra-cover 'it was a good year' landt prachtig. Eindigen doet Das Pop met nieuwe single 'never get enough', dat perfect in het lijstje easy listening-songs van Van Looy en co past. Het publiek zingt nog wat aarzelend mee, maar in een zaal is dit gegarandeerd een knaller. Wij vervloeken het knooppunt van Lummen: hier willen we meer van zien en horen. Het nieuwe album komt dit najaar, maar wees er maar zeker van: Das Pop is terug. En dat werd verdorie tijd. (Kho)

  0 reacties

donderdag 20 augustus 2009

23:59 > My Bloody Valentine

LUID! My Bloody Valentine is pokke-pokkeLUID! Goed, we kennen de reputatie van de groep en de voorliefde voor noise en feedback van opperhoofd Kevin Shields maar trop is teveel. Nu lusten wij sporadisch een stevige portie kolereherrie en hebben we onze trommelvliezen in het verleden met plezier op de proef gesteld bij concerten van Wolf Eyes, Merzbow en ander noisetuig, maar er is zoiets als 'onverantwoord luid'.

Wij moeten net buiten de marquee gaan staan om melodie van lawaai te kunnen onderscheiden. Wie in de tent in die oorverdovende draaikolk van noise staat, houdt er zonder twijfel gehoorschade aan over. Ja hoor, 'Loveless' blijft een legendarische, intrigerende plaat, alleen deinzen wij niet graag tien meter achteruit als we onze favoriete platen horen.

En het is leuk om cultclassics als 'When you sleep', 'I only said' en 'You never should' terug te horen, maar liefst niet op een manier waarbij het aanvoelt alsof je hersens uit je oren naar buiten druipen. My Bloody Valentine? My f**king headache, ja! (svs)

Labels: ,


  0 reacties

23:58 > Faith No More

Horden overenthousiaste dertigers die "Faith No More!" scanderen, het rode theatergordijn dat we kennen van de YouTubefilmpjes die de voorbije maanden verschenen, een slappe lounge-intro, pastelkleurige maatpakken (vooral frontman Mike Patton ziet eruit als een gladde killer uit Pablo Escobars drugskartel) - Metallica it is not.

'Land of sunshine' schiet naar voor als een uitgehongerde pitbull met Patton als hondsdolle schizofreniepatient: grommen, hinniken, krijsen, blaffen, kirren en rondspringen alsof er vleesetende vlooien in zijn onderbroek zitten. 'Caffeine' is van hetzelfde laken een designerpak.

Faith No More klinkt - we kid you not - zoals in zijn hoogdagen, 15 jaar geleden. Beter zelfs: de satijnen soulfunk van 'Evidence' had de band in die dagen vast de vernieling ingespeeld, op Pukkelpop klinkt het nummer glashelder. Patton last er zelfs een strofe in het Portugees in.

'Surprise! You're dead!' is geschifter dan het origineel uit '89, het slepende 'Last cup of sorrow' een verassende keuze en 'Easy' van The Commodores de meezinger van de avond, ook al speelt de groep het als een dronken balorkest.

Halverwege 'Midlife crisis' springt een onverlaat van het podium en komt met een lelijke klap op de grond voor het podium terecht. Patton legt het concert stil en springt zelf de frontstage in om te kijken of alles okee is. Als het Rode Kruis de man wegbrengt, klimt Patton weer op het podium en kijkt verschrikt naar zijn groep. 'That was fucked up', zegt hij. De band speelt toch verder, met 'Epic' als verplichte crowdpleaser en de countrypastiche 'RV' als extravagant snoepje voor de fans.

We vragen ons de helft van de tijd af of Patton het nu echt naar zijn zin heeft als populaire publieksmenner. Of druipt hij van de ironie en hunkert hij naar de elfendertig undergroundbandjes waarmee hij de voorbije 15 jaar het mooie weer maakte. Nu, wie hem op 'The gentle art of making enemies' als een losgebroken stier ziet ronddraven, ziet dat Patton zich tenminste amuseert.

Waanzinnig: Patton die tijdens 'Just a man' de frontstage induikt en als een dorsmachine met zwaaiende armen door de hoop verschrikte journalisten en muziekindustrieluitjes ploegt en hen bijna zijn microfoon in de keel propt om hen te laten meezingen. "You guys are pissing me off!" had hij even voordien geroepen naar de frontstage. Een fluim op een televisiecamera, lijkbleke journalisten die Pattons woedende tronie voor hun neus krijgen, de woeste afsluiter 'We care a lot' - Yep, Faith No More was memorabel. (svs)




Labels: ,


  0 reacties

23:23 > Ladyhawke

Tijd voor een feestje. Pip Brown, het brein achter Ladyhawke, maakte in het voorjaar een vrij goede beurt in de Brusselse AB, ook al zag ze toen wat...euh...pips dankzij een griepje.

De vlasblonde Brown zweert in de Club bij een grunge-outfit, wat vreemd is op de warmste avond van het jaar. Haar flanellen ruitjeshemd en zwarte afgedragen jeans passen echt niet bij de kwieke elektrorock die ze met haar strakke groep speelt.De flikkerende kerstlampjes die rond haar microfoon zijn gevlochten passen dan weer wel bij de discofeeling die sommige liedjes in zich dragen.

Maar Ladyhawke komt traag op gang en van het verwachte feestje zien we slechts een flard. Komt dat omdat de zorgelijk kijkende Brown niet lekker in haar vel zit vanavond? Of omdat, op de bonkende drums na, de instrumenten nogal flets in de geluidsmix zitten? Of is Brown niet goed bij stem? (De flesjes water gaan vlot binnen)

De hits schieten wel raak: 'Back of te van', 'My delirium' en 'Paris is burning' gooien hoge ogen. Alleen heb je de indruk dat Ladyhawke vanavond op halve kracht speelt. (svs)

Labels: ,


  0 reacties

21:53 > Them Crooked Vultures

Wie is de surprise act van Pukkelpop? Op het festivalterrein draait de geruchtenmolen de hele dag op volle toeren. Evil Superstars? Channel Zero? Of dan toch Them Crooked Vultures, zoals Studio Brussel en andere media de voorbije week gokten? Even later klinkt het dat Dave Grohl en Josh Homme backstage zijn gespot.

Terwijl we tussen een nieuwsgierige, nerveus joelende en fluitende mensenmassa staan, breekt een hagelstorm los boven Pukkelpop. Plots staat de marquee wel erg vol."Time to get naked and dance", beveelt Josh Homme. Dave Grohl laat het beest los achter de drums en John Paul Jones (van Led Zep, ja-haa!) staat relaxed voorovergebogen te bassen. Voeg daarbij een extra gitarist en je krijgt een monsterachtig riff-o-rama waar stonerrockfans een vette kluif aan hebben.

Nu horen we poppy Queens Of The Stone Age-achtige songs (categorie 'Little sister' en 'Do it again'), dan weer klinken nummers die als een losse verzameling coole riffs klinken - eerder seventiesrockjams dan volwaardige liedjes. We onthouden het door Hommes gouden falset gedragen 'Scumbag blues' en de spookachtige, melodieuze woestijnrocker 'Daffodils'.

Een song die wordt aangekondigd als 'Everybody loves you' klinkt als Mud overgoten met een stonersausje. Oh ja, er is het silly eendendansje van Homme en een vette bassolo van Jones. Lekkerrrrr! Nu hopen dat ze de jams voor de concerten houden en de beste songs op plaat flikkeren. (svs)

Labels: ,


  1 reacties

21:51 > Grizzly Bear

Grizzly Bear maakte geen compromissen en dat hadden we ook niet verwacht.
De vierkoppige band uit Brooklyn maakt een soort ambachtelijke ambient muziek; zweverige zoemtonen die groeien uit mooie samenzang en vreemde instrumenten als klarinet en tafelharp, maar ook elektrische gitaarruis.
Soms leidt dat tot een song, zoals op het jongste album, maar soms wxordt het zweven de kunst op zich.
De band rond Daniel Rossen mist wat echte songs, die makkelijker in het geheugen blijven hangen. Maar net daardoor is het artistieke appeal hoog.
Het publiek kon ook deze band, een grote favoriet van Radiohead, smaken. Maar juichte toch vooral bij de paar radiovriendelijker stukken. Als 'Little Brother'. (Vpb)

Labels: ,


  0 reacties

21:43 > Simiam Mobile Disco

Terwijl de marquee uitpuilt van het volk - iedereen wil een glimp opvangen van Them Crooked Vultures - lopen wij naar de danshoek van Pukkelpop, waar de Boiler Room en de Dance Hall tegen elkaar aanschurken. Het wordt donker, dus dit deel van Pukkelpop begint te leven. Wij gaan naar Simiam Mobile Disco kijken, omdat ze een liveshow spelen en vuurwerk beloofden in onze krant. Grootspraak, zo blijkt. Dit is een soort liveshow, maar geen met de allure van, pakweg, Justice. We zien heel veel rood en blauw licht en daarin bewegen twee mensjes die vanalles uitvreten. Niks live muzikanten, niks indrukwekkende visuals. Dit is feestmuziek, maar de show is eigenlijk... saai. Jammer, maar dit wordt niet meer beter en dus vertrekken we. (Kho)

Labels: ,


  2 reacties

20:55 > Andrew Bird

En eindelijk regen op Pukkellpop, een geweldige douche zelfs. Echt het decor voor de romantiek van Andrew Bird, een begenadigd muzikant die misschien wat teveel talenten heeft om er efficient mee om te gaan.
Ga maar na: hij speelt percussie op zijn viool, samplet dat geluid live, strijkt er een improviatie bij, grijpt zijn elektrische gitaar, slaat aan het fluiten en speelt er nog glockenspiel bij. In twee minuten! Geen wonder dat iedereen de song zoekt.
Maar wanneer hij wel een goeie song heeft, zoals de ballad 'Effigy', is het zwaar prijs. Bird doet dan sterk denken aan Rufus Wainwright; hetzelfde pathos, eenzelfde romantiek, dezelfde tenorzang..
Het concert, met drie begeleiders, was een aparte beleving. Tussen rock, folk en klassieke muziek in boetseerde Bird een uniek sprookjeslandschap dat soms erg ontroerde en naar het einde toe ook stevig rockte.
Live is de man krachtiger dan op cd, maar ook minder subtiel. Hoe dan ook een van de creatiefste artiesten van de dag. Het applaus was van het soort dat een ontdekking krijgt. (Vpb)

Labels: ,


  0 reacties

20:54 > Deftones

Een dreigende hemel boven Hasselt. Het lijkt alsof de regen elke moment met bakken uit de hemel kan komen vallen. Ideaal weertje voor de dreigende muziek van Deftones, dat een stevig avondje op de main stage inluidt, met later nog The Offspring en Faith No More. Deftones gaat al heel lang mee en is in die zin een uitzondering op Pukkelpop, dat toch vooral op ontdekkingen mikt.

Deftones gaat stevig van start en na tien minuten al duikt Chino Moreno krijsend het publiek in. Links en rechts wordt een pit gevormd. De heren spelen behoorlijk strak, Moreno is in vorm, al valt te betwijfelen of wie de nummers niet kent, de teksten kan begrijpen. Hoogtepunt? Wat ons betreft 'Elite'. Of toch maar 'Root'?. De regen blijft lang uit. Pas tijdens de laatste tien minuten begint het te bliksemen en te regenen. Al snel verzuipt Kiewit, maar dat laten Moreno en co niet aan hun hart komen.

Dit optreden, al begon het op de duur dan wat monotoon te klinken, toonde dat de metalheads van Deftones het nog kunnen. Maar of ze juist stonden, zo hoog op de affiche, is een andere vraag. Veel entousiasme was er op de wei niet. (Kho)


Labels: ,


  0 reacties

20:17 > Wilco

Sinds 1994 heeft Wilco zich een sterke reputatie bijeen gespeeld als vernieuwer van de Amerikaanse country. De zeskoppige band uit Chicago maakte een serie knappe albums, die country verrijken met kenmerken uit alternatieve rock
De jongste jaren heeft het harde werk geloond en je had de indruk dat de band ook op Pukkelpop op veel gemeende waardering en herkenning kon rekenen. Vaak werden de in aanzet folky songs uitgewerkt met luide, verstoorde, industriele jams en voor een keer prachtige gitaarsoli (Nels Cline), waardoor Wilco haast op het terrein van Sonic Youth kwam.
'One wing', uit het nieuwe album Wilco, werd een tornado van klank, waarin de rustig galopperende baslijn alles samenhield. Steeds bleven Jeff Tweedy en co trouw aan de harmoniezang die het genre vereist, en later mochten ook wat popinvloedjes meespelen. 'Sonny feeling' bleef zelfs zo dicht bij countryrock dat het weer gevaarlijk werd.
Wilco is een eigenzinnige band. Te eigenwijs om heel groot te worden, te goed om onopgemerkt te blijven. Wanhopig onhip, maar even tijdloos als pakweg The Band.
Pukkelpop luisterde geboeid en voor het podium stond een mooie selectie collega-muzikanten die in het voetspoor van deze band de folk een nieuw leven geven. (Vpb)

Labels: ,


  0 reacties

19:31 > La Roux


Een kwartier voor de show van La Roux staan al tientallen meisjes om haar te roepen. Het gegil dat weerklinkt wanneer frontvrouw Elly Jackson opkomt, snijdt door merg en been. Haar rosse kuif verbergt ze onder een stijlvolle hoed. Op haar witte blouse hangt een soort amulet met het silhouet van een vis op. En met haar John Lennonbrilletje en te grote herenbroek oogt ze 'very arty'. 'Tigerlily', 'Quicksand', de charmant gammele elektropop van 'I'm not your toy', het zijn fantastische popsongs die Jackson loepzuiver zingt, met die ijle falset. Na elk liedje wordt ze door de tent toegejuicht als was ze Britney Spears. Nou, als jonge meisjes dan toch op zoek zijn naar een nieuw idool, is een intelligente talentvolle rosse furie als Jackson een mooie keuze. 'Colourless colour' heeft flarden Soft Cell en Yazoo in de buik, vooral dankzij de flukse synthpartijen van Jacksons band. 'In for the kill' wordt, zoals alle liedjes, heel assertief gezongen, niet alleen door Jackson maar door de hele tent. Jackson zegt dat ze nog nooit zo'n lol heeft gehad en laat iedereen de tent afbreken met 'Bulletproof', pokkeluid meegezongen vanuit duizend kogelvrije meisjeslijven. Topconcert. (svs)

Labels: ,


  1 reacties

18:59 > Razorlight


Razorlight is de eerste groep die het niet tegen de hitte moet opnemen. Niet dat ze daar hun profijt mee doen. 'Back to the start' bouwt heel erg cliche op en blijft een smaak- en kleurloos nummer. Helaas betert het niet. Razorlight, zonder hun drummer die opstapte, flirt voortdurend met de grens tussen meeslepende en oersaaie rock. Vaak zitten ze aan de verkeerde kant van die grens. Een zeldzaam nummer, zoals 'Fall to pieces', kan ons boeien. De tweede helft van het optreden herpakt Razorlight zich wat, met hitje 'America', maar onvoldoende.

'In the morning you know we won't remember a thing' zingt zanger Johnny Borrell in 'In the morning'. Precies ons idee over dit optreden. (Kho)

Labels: ,


  0 reacties

18:33 > Maximo Park

"Waai zaain Maximo Park! Nous sommes Maximo Park!" En zo hebben we het eerste mopje Franglais en...euh... Hollandais op ons brood. De zanger Paul Smith heeft zijn malle zwarte jagershoedje op en ook zijn megafoon bij, een ding dat hij te pas en onpas voor de microfoon zwaait.

'Girls who play guitars' doet een stukje van de wei ontploffen en 'The kids are sick again' mikt even efficient een staaf dynamiet in het volk. Het murwgebakken publiek kan wel een opkikkertje gebruiken. Leuk dat Maximo Park zich uitslooft om ons "shameless fun" te bezorgen. Zelfs het oudje 'Going missing' gaat er vlotjes in. Smith springt slim met de romantische lading van de Maximo-songs om. 'Questing, not coasting' gaat over "samen zijn met je geliefde tewijl de hemel open gaat", maar het liedje klinkt als een euforische rocker en de fans zijn helemaal mee. 'Apply some pressure' vibreert als een gek en de eerste dertig rijen zingen luid mee. Niet niks, hoor, vooral nu de zon schuinsboven de wei hangt en er geen plekje schaduw te bespeuren is. Wat zijn Belgen toch een hardnekkig publiek. (svs)

Labels: ,


  0 reacties

18:33 > Passion Pit

Wat een vreemd mannetje is Michael Angelakos. Het brein achter Passion Pit ziet eruit als een iets te harige 'slacker' (denk aan een jonge versie van Flaming Lips-zanger Wayne Coyne) die met een schrille, haast cartooneske falset zingt. In de Clubtent hoort daar de groovy elektropop van zijn bandje bij: een goedgemutste krakkemikkige popsound uit Boston die door scherpe synthmelodietjes wordt gedomineerd.

De mensen kijken heel even verbaasd om zich heen als Angelakos zijn piepstemmetje op zet (grappig want zijn spreekstem is mannelijk en dieper) maar kunnen er na een viertal nummers best mee leven.

We horen nog iets te weinig echt beklijvende songs in de schelle klankbrij van Passion Pit. De groep wordt verkocht als "de nieuwe MGMT" maar die vlieger gaat niet op. Daarvoor moet de timide Angelakos nog veel spinazie eten: betere popliedjes schrijven en oppassen dat zijn smurfendisco-sound geen gemakkelijke gimmick wordt.

Eerlijk? We krijgen een beetje hoofdpijn van Passion Pit, ook al kan de single 'The reeling' ons zeker bekoren - vooral wanneer de fans het jolige "woohoo"-koortje overnemen. Maar in het vervolg mag het een beetje dieper gaan. (svs)

Labels: ,


  0 reacties

18:32 > The Big Pink

Het Londense The Big Pink speelt het soort muziek dat Black Rebel Motorcycle Club vandaag zou moeten spelen. Denk aan The Jesus And Mary Chain met logge elektronische beats. The Big Pink ziet er hoedanook erg cool uit: een gespierde zanger die met zijn onverzorgde punky vrijbuiterslook vast de dames aan de kook brengt, een al even (schijnbaar) nonchalante new wave-bassist die zo uit een reclameclip voor Calvin Klein zou kunnen zijn gestapt, en een sexy drumster die van ons gerust even van achter haar instrument mag komen (die verdomde cimbalen belemmeren ons zicht!).

We zijn erg te spreken over de woeste gitaarorkanen die de frontman Robbie Furze door de tent stuurt, evenals de lome shoegazer-vibe die nu en dan lelijk botst met de elektrobeats van de producer-knoppendraaier Milo Cordell, het enige groepslid zonder charisma. Live klinken de songs van The Big Pink veel rauwer en minder sensueel dan op zijn binnenkort te verschijnen debuut 'A brief history of love'. Het deert niet. Dit is een verdomd krachtige rockshow. (svs)

Labels: ,


  0 reacties

18:30 > Jon Hopkins

We strompelen van de ene sauna naar de andere. In de kleine Chateautent stroomt het zweet je over de rug. Verkoeling krijgen we van een kransje jongeren dat enthousiast met een badhanddoek staat te zwaaien. Een vleugje salsa lijkt gepast maar daar heeft Jon Hopkins vast geen zin in.

De Brit dikt de broeierigheid nog wat aan met traag openbloeiende elektronische ambient. Als de man een potige basdrum door zijn klanktapijt laat knallen, beginnen de meest enthousiaste kerels en meiden te juichen. Hebben die nu echt zin om bij deze temperaturen te dansen?

Achter zijn mengpaneel zien we Hopkins druk en nijdig op knopjes drukken, aan schuifjes trekken en zelfs aan wieltjes draaien (wat een soort ratelend "kkkrrrrrrr!"-geluid voortbrengt). Als de beats in overdrive gaan en de elektronica met een wiskundige precisie stottert en stuiptrekt, horen we de beste high tech-sound van 2009. Heeft deze man echt meegewerkt als co-producer aan 'Viva la vida' van Coldplay? Chris Martin heeft een geraffineerdere smaak dan wij dachten. Als Hopkins plots meedogenloze hiphopbeats door de Château laat knallen, begint het hippe, bezwete volkje te dansen. Benieuwd hoeveel kilo we kwijt zijn na dit concert. (svs).

Labels: ,


  0 reacties

18:22 > Golden Silvers

In een bloedhete Clubtent mixt het Londense Golden Silvers indierock met close harmony, Vampire weekend-achtige world-pop met discobassen en prachtige zangmelodietjes met lekker knullige elektronica. De tent is nog niet half gevuld maar aan het einde van de set klapt bijna iedereen mee. Ondanks het tropische Club Med-sfeertje musiceert de groep heel enthousiast. Leuk, pretentieloos concert. (svs)

Labels: ,


  0 reacties

18:11 > Dizzee Rascal


Het is een bijzondere weg die Dylan Mills - de echte naam van Dizzee Rascal - de laatste jaren heeft afgelegd. Ooit was hij een van de grondleggers van de Britse grime-scene, hij won als jongste ooit de Mercury Prize en was midden de jaren 2000 een echte vernieuwer. Tegenwoordig beklimt hij hitlijsten met een meer mainstream combinatie van dance, grime, garage en ragga.

In de Marquee heeft Dizzee Rascal een mede-mc meegebracht (voor de adlips) en een dj. En er wordt meteen duchtig op los gesampeld. M.I.A., KRS-One, ... Niet dat het jonge volkje er minder om hotst en botst.

Rascal laat daarna de tent dansen met zijn onconventionele beats en snoeiharde raps. 'Stand up tall' krijgt iedereen aan het bewegen, net als 'Holiday'. Maar heel wat mensen staan hier natuurlijk voor 'Bonkers' - het wordt tot frustratie van Rascal zelfs gescandeerd. Bovendien is het onmenselijk heet en dus valt het enthousiasme van het begin soms een tikje weg. Tot Rascal 'Bonkers' speelt natuurlijk. Dan gaat - ach, laat ons het cliche maar gebruiken - het dak van de tent.

Leuk, maar ongecompliceerd en wel erg vroeg feestje. (Kho)

Labels: ,


  0 reacties

17:25 > Port O'Brien

Volle Chateau voor het nog weinig bekende Port O'Brien, een bandje uit Californie dat het komend najaar best wat aandacht mag krijgen. Dan verschijnt hun derde album en afgaande op wat previews op Pukkelpop zal dat de moeite zijn. De groep speelt vrij melodieuze rock, ergens tussen folk en alternatieve rock in. Van Pierszalowski is een goeie, gedreven zanger, maar het is jammer dat zijn initiele samenwerking met Cambria Goodwin nu wat weggeduwd wordt door de ruige ritmesectie. Niettemin een prettige kennismaking met een toffe sound. (Vpb)

Labels: ,


  0 reacties

16:33 > Bon Iver

Een bomvolle tent wacht Bon Iver op, en dat is heus niet enkel aan de schaduw te wijten. Bon Iver is erg populair in ons land, dat zagen we tijdens hun vorige passage in de Botanique nog. Echt zomerse muziek maakt de groep nochtans niet. Justin Vernon trok zich voor zijn debuutplaat 'For Emma, Forever Ago' terug in de winterse bossen van de Amerikaanse staat Wisconsin. Bovendien is de groepsnaam een verbastering van Frans voor 'goeie winter'. Toch blijft Bon Iver ook overeind op het hete Pukkelpop.

Naast folk maakt Bon Iver ook veeleer noisy indie rocksongs, zoals op hun laatste ep, waar we minder wild van zijn. Helaas openen ze ook noisy op Pukkelpop. Gelukkig zet Vernon zich snel op een krukje voor 'Flume', dat meegelipt wordt door heel wat jongelui, en gaat hij verder met heerlijke close harmonyfolk. 'Skinny love' wordt op herkenningsapplaus onthaald en luidkeels meegezongen: kippenvel. Vernon, die een prachtige falset heeft, heeft ook geleerd hoe hij sfeer moet maken. Heerlijk om uit zoveel kelen 'What might've been lost' te horen. 'For Emma, Forever Ago' sluit af.
Een bloedmooi optreden waar bijzonder weinig op aan te merken is.
(Kho)

Labels: ,


  0 reacties

15:49 > Paolo Nutini


Er staat verbazingwekkend weinig volk voor het hoofdpodium voor de jonge Schotse singer-songwriter Paolo Nutini, nochtans rotgetalenteerd en een mooie jongen. Maar Nutini geeft zich niet zo snel gewonnen. 'Alloway Grove' is meteen een stevig zomers rocknummer, met een aparte ritmesectie. En met een mooie versie, met trompetje en mondharmonica, van 'high hopes' zet hij door. Stilaan komt er meer volk vanuit de schaduw de volle zon in gewandeld. Vreemde jongen ook die Nutini; hij doet met zijn vreemde dansbewegingen en aparte stem soms denken aan Jamie Lidell en zelfs aan Tom Waits. Deze blanke mix van soul, folkpop en rock gaat hard, met dank aan de sterke zeskoppig band. Na twee nummers staat het schuim Nutini al op de lippen. Nutini is bovendien een goeie songschrijver met persoonlijkheid, originele invalshoeken en een eigen willetje, al moet hij oppassen voor teveel zoetigheid. 'Growing up beside you' en 'Candy' (I'm a heartless man at worst, baby, and a helpless one at best') zijn voorbeelden, die ook live hoogtepunten zijn.

Op het einde van dit optreden staat er al meer, maar nog niet veel volk: de hitte is een te sterke tegenstander. Plots moeten we denken aan een T-shirt dat we op een vorig festival zagen: de massa heeft niet altijd gelijk. Een sterk, zomers optreden van een man die al te gemakkelijk in hetzelfde lijstje wordt gegooid als James Blunt en andere Daniel Powters. (Kho)

Labels: ,


  0 reacties

15:10 > Shantel and Bucovina Club Orkestar

Elke band heeft zijn antwoord op de hitte, maar de oplossing van The Ghost of a Thousand is wel heel radicaal. De snedige hardcore wordt vergezeld van wilde, georchestreerde pogodansen waarmee het jonge mannelijke grut de al opgenomen alcohol er weer uitzweet. Oogt lekker, maar we trekken verder naar de Marquee, waar Shantel en zijn knotsgekke Bucovina-bende ons vergasten op een Joegoslavisch feestje. Hier gaat het typische pukkelraam breed open voor een Balkan-party. Iedereen brult 'Disko Partizani' mee en Shantel ontpopt zich graag tot een sexy discoster. Feest, we vergaten er de hitte bij. (Vpb)

Labels: ,


  0 reacties

14:43 > James Yuill

Arme James Yuill. Hij had een nachtmerrie van een optreden op Pukkelpop. De man maakt een mix van elektronica en folk. Helaas weigerde zijn computer dienst op Pukkelpop. En dus speelde de Brit, tussen het prutsen aan zijn laptop door, maar wat (aardige) akoestische songs. 'Sorry, het moet de hitte zijn. Ik weet echt niet wat ik moet doen': Yuill kon bijna huilen, en niemand die hem kwam helpen. Bovendien was hij speciaal voor Pukkelpop, zo vertelde hij, om halfvijf vanochtend doorgereden en rijdt hij straks weer terug. Een nachtmerrie dus, al had Yuill toch nog een grap klaar: 'Dit nummer heet ironisch genoeg 'How could I lose?'' (Kho)

Labels: ,


  0 reacties

13:49 > Howling Bells

Het jonge volkje staat tot buiten aan te schuiven aan de Club voor Selah Sue. Wij kiezen voor het Australische Howling Bells. Drie jaar geleden tekenden ze voor een dijk van een debuutplaat. En al viel hun nieuwe (Radio Wars) een tikje tegen, Howling Bells blijft een groep met veel potentieel. Dat geloven ook de heren van ondermeer Coldplay, Razorlight, The Killers en Snow Patrol, met wie ze al toerden. Bovendien werd zangeres Juanita Stein door een website verkozen tot 'mooiste vrouw in de rock-'n-roll'. De Marquee is helaas nog wat te suf voor deze donkere, soms wat zware melorock. Slechts een tiental rijen staat recht, de rest ligt languit in het gras. De set is aardig, maar wat te hermetisch. Er zijn te weinig echte uitschieters, al springen 'Setting sun' en 'Treasure key' er wel wat bovenuit. We hadden gehoopt opnieuw overtuigd te raken van Juanita en co, maar dat is niet helemaal gelukt. Al willen we hen wel nog eens terugzien in een zaal. (Kho)

Labels: ,


  0 reacties

13:15 > Vetiver

Het is niet warm, maar heet in Kiewit, en de oen die het vertikt om de tentzijden open te rollen in de Chateau-tent verdient een deportatie naar de Sahara. Vetiver doet zijn best; 'Another reason to go' bouwt precies op de reggae-ritmen die we in deze tropische hitte willen horen, en Andy Cabic flirt graag met wat rockabilly en Motown-soul.

De band uit San Francisco vaart onder de 'freakfolk'-vlag en zou iets van het effect moeten hebben dat Fleet Foxes in Werchter had. Maar te lome rockstructuren verknoeien menige song en de warmte doet haar werk. Had beter gekund, dit, maar de samenzang was mooi en enkele songs klonken leuk en melodieus. (Vpb)

Labels: ,


  0 reacties

13:07 > Amanda Blank

Veel te vroeg voor de Amerikaanse rapster Amanda Malory, aka Amanda Blank. Ze heeft twee kerels achter laptops mee en prikkelt ons even met een zwart balletpakje, maar de nijdige beats doen zo vroeg hun werk niet. 'Might like you better', meenden we te horen, en nog wat songs uit haar aankomende debuut 'I love you'. In nachtelijker omstandigheden zal de dame vast een hippere inslag hebben, in de liga van M.I.A. en Santigold. (Vpb)

Labels: ,


  0 reacties

vrijdag 14 augustus 2009

10:16 > Pukkelpop 2009 LIVE

Volg hier vanaf donderdag Pukkelpop 2009 LIVE.

Labels: ,


  1 reacties