Er staat verbazingwekkend weinig volk voor het hoofdpodium voor de jonge Schotse singer-songwriter Paolo Nutini, nochtans rotgetalenteerd en een mooie jongen. Maar Nutini geeft zich niet zo snel gewonnen. 'Alloway Grove' is meteen een stevig zomers rocknummer, met een aparte ritmesectie. En met een mooie versie, met trompetje en mondharmonica, van 'high hopes' zet hij door. Stilaan komt er meer volk vanuit de schaduw de volle zon in gewandeld. Vreemde jongen ook die Nutini; hij doet met zijn vreemde dansbewegingen en aparte stem soms denken aan Jamie Lidell en zelfs aan Tom Waits. Deze blanke mix van soul, folkpop en rock gaat hard, met dank aan de sterke zeskoppig band. Na twee nummers staat het schuim Nutini al op de lippen. Nutini is bovendien een goeie songschrijver met persoonlijkheid, originele invalshoeken en een eigen willetje, al moet hij oppassen voor teveel zoetigheid. 'Growing up beside you' en 'Candy' (I'm a heartless man at worst, baby, and a helpless one at best') zijn voorbeelden, die ook live hoogtepunten zijn.

Op het einde van dit optreden staat er al meer, maar nog niet veel volk: de hitte is een te sterke tegenstander. Plots moeten we denken aan een T-shirt dat we op een vorig festival zagen: de massa heeft niet altijd gelijk. Een sterk, zomers optreden van een man die al te gemakkelijk in hetzelfde lijstje wordt gegooid als James Blunt en andere Daniel Powters. (Kho)