Wat een vreemd mannetje is Michael Angelakos. Het brein achter Passion Pit ziet eruit als een iets te harige 'slacker' (denk aan een jonge versie van Flaming Lips-zanger Wayne Coyne) die met een schrille, haast cartooneske falset zingt. In de Clubtent hoort daar de groovy elektropop van zijn bandje bij: een goedgemutste krakkemikkige popsound uit Boston die door scherpe synthmelodietjes wordt gedomineerd.

De mensen kijken heel even verbaasd om zich heen als Angelakos zijn piepstemmetje op zet (grappig want zijn spreekstem is mannelijk en dieper) maar kunnen er na een viertal nummers best mee leven.

We horen nog iets te weinig echt beklijvende songs in de schelle klankbrij van Passion Pit. De groep wordt verkocht als "de nieuwe MGMT" maar die vlieger gaat niet op. Daarvoor moet de timide Angelakos nog veel spinazie eten: betere popliedjes schrijven en oppassen dat zijn smurfendisco-sound geen gemakkelijke gimmick wordt.

Eerlijk? We krijgen een beetje hoofdpijn van Passion Pit, ook al kan de single 'The reeling' ons zeker bekoren - vooral wanneer de fans het jolige "woohoo"-koortje overnemen. Maar in het vervolg mag het een beetje dieper gaan. (svs)

Het Londense The Big Pink speelt het soort muziek dat Black Rebel Motorcycle Club vandaag zou moeten spelen. Denk aan The Jesus And Mary Chain met logge elektronische beats. The Big Pink ziet er hoedanook erg cool uit: een gespierde zanger die met zijn onverzorgde punky vrijbuiterslook vast de dames aan de kook brengt, een al even (schijnbaar) nonchalante new wave-bassist die zo uit een reclameclip voor Calvin Klein zou kunnen zijn gestapt, en een sexy drumster die van ons gerust even van achter haar instrument mag komen (die verdomde cimbalen belemmeren ons zicht!).

We zijn erg te spreken over de woeste gitaarorkanen die de frontman Robbie Furze door de tent stuurt, evenals de lome shoegazer-vibe die nu en dan lelijk botst met de elektrobeats van de producer-knoppendraaier Milo Cordell, het enige groepslid zonder charisma. Live klinken de songs van The Big Pink veel rauwer en minder sensueel dan op zijn binnenkort te verschijnen debuut 'A brief history of love'. Het deert niet. Dit is een verdomd krachtige rockshow. (svs)

We strompelen van de ene sauna naar de andere. In de kleine Chateautent stroomt het zweet je over de rug. Verkoeling krijgen we van een kransje jongeren dat enthousiast met een badhanddoek staat te zwaaien. Een vleugje salsa lijkt gepast maar daar heeft Jon Hopkins vast geen zin in.

De Brit dikt de broeierigheid nog wat aan met traag openbloeiende elektronische ambient. Als de man een potige basdrum door zijn klanktapijt laat knallen, beginnen de meest enthousiaste kerels en meiden te juichen. Hebben die nu echt zin om bij deze temperaturen te dansen?

Achter zijn mengpaneel zien we Hopkins druk en nijdig op knopjes drukken, aan schuifjes trekken en zelfs aan wieltjes draaien (wat een soort ratelend "kkkrrrrrrr!"-geluid voortbrengt). Als de beats in overdrive gaan en de elektronica met een wiskundige precisie stottert en stuiptrekt, horen we de beste high tech-sound van 2009. Heeft deze man echt meegewerkt als co-producer aan 'Viva la vida' van Coldplay? Chris Martin heeft een geraffineerdere smaak dan wij dachten. Als Hopkins plots meedogenloze hiphopbeats door de Château laat knallen, begint het hippe, bezwete volkje te dansen. Benieuwd hoeveel kilo we kwijt zijn na dit concert. (svs).