Een vloedgolf van synths die Vangelis jaloers zou maken. Een arty hippie-frontvrouw die met iets te veel kosmische overgave op trommels en bongo's staat te meppen. Een gitarist die de Jonny Greenwood in zichzelf bovenhaalt en zweverige ambientklanken uit zijn gitaar schudt.

Tja, het uit Manhattan afkomstige Gang Gang Dance is niet meteen spek voor ieders bek. Wanneer zijn zangeres plots als een dolgedraaide sirene begint te kwelen, is Yoko Ono niet veraf. En horen we daar steeldrums? De gruwelijksten der Caraibische instrumenten? Alsof je met een LSD-kater op het strand van Curacao ligt.

Wat Gang Gang Dance precies wil bereiken met zijn cocktailmuziek from hell is ons niet helemaal duidelijk. Willen ze onze chakras reinigen? Onze mindfulness op de proef stellen? De geest van Jim Morrison oproepen? Aan het dolle gekrijs van de ...euh... zangeres te horen gokken we op een pijnlijk geval van hardnekkige aambeien..

Wanneer een malloot in felgeel Hawaiaans shirt en geruit petje met een vlag komt zwaaien die op het eerste gezicht op een vuilniszak lijkt, is de maat vol. Wat is dit nu eigenlijk? Een mislukte heksensabbat?

Toch nog eens die laatste Gang Gang Dance-plaat opleggen, misschien weten we dan weer waar dit zootje zijn street credibility vandaan haalt. (svs)