dEUS intiem? Zo ziet het er aanvankelijk naar uit. Het tweede deel van het Pukkelpoptweeluik serveert 'Smoker's reflect' en een opvallend ongepolijst 'Eternal woman'. Na de withete gitaarwoede van gisteren is het nu tijd voor romantiek. Althans, dat vermoeden we eerst.

'Nothing really ends' wordt nonchalant gezongen door Tom Barman, met de sigaret tussen de vingers en wijde, langzame armbewegingen. Het koortje van vier dames dat we gisteren al bezig zagen, is ook nu een troef.

Het opzet is identiek aan dat van gisteren: de fans op veel bekende songs trakteren, op een handvol albumtracks en een paar nieuwe nummers. Alleen de speciale gastzangers zijn er vandaag niet bij.

'Bad timing' blaast schel en luid over onze hoofden, met veel kracht maar weinig nuances en dat is een beetje jammer.

Een nieuwe song: een melodieuze, euforische rocker met scherpe harmoniezang, een gillend gitaarsolo van Mauro Pawlowski en weirde "hoo-ha!"-kreetjes van de dames.

Het tempo gaat nog meer omhoog met 'What we talk about when we talk about love', met 'Pocket revolution'. Een nieuwe midtemposong klinkt donker en dreigend en krijgt een woeste trombonesolo mee. 'Instant Street' en 'Fell of the floor man' zijn nog snoepjes voor het brede publiek. Van het verwachte intimistische opzet blijft dan nog weinig over. Zeker na een knallend 'If you don't get what you want' en 'The architect'.

Misschien is het de vermoeidheid die toeslaat, maar we konden bij de show van gisteren beter de aandacht houden. De dynamiek, de setlist, de speeldrift, de gastzangers, de minder schelle klank - de puzzelstukken vielen gisteren beter in elkaar.

Hoedanook, het blijft interessant hoeveel gezichten dEUS met dit tweeluik heeft getoond. (svs)