Grote onderscheiding voor Florence Welch, die een briljante set spelde in een enthousiaste Club. Op het podium een rockband, een harpist, bloemen en een ventilator, die Florences zwarte jurkje moest doen opwaaien. Enig gevoel voor dramatiek is de zangeres niet vreemd.

De set bracht vooral songs uit haar pas verschenen debuutalbum Lungs. Een sterk en slim album, dat goeie songs bevat en qua sound tussen The White Stripes en Kate Bush (haar idolen) schippert.

Maar Welch is vooral een podiumbeest, die haar songs vurig en inlevend brengt. De songs bouwen vaak op en explosieve dynamiek, die live vonkt en op Pukkelpop het publiek helemaal inpakte. 'Kiss with a fist' schakelde elke tien seconden een versnelling hoger om als een wilde party te eindigen. 'Dog days are over' zwol hypnotisch aan, heerlijk.

Even koos ze om breeduit mee te zweven met een zoemtoon die artrockerig uitwoei, een gothic element in haar muziek dat best niet te ver geëxploreerd wordt. Als Florence haar directe popappeal en sterke podiumpresence kan bewaren, wordt ze snel een topper. Op Pukkelpop klonk de ovatie alvast even luid als de muziek. (Vpb)