Wat een vreemd mannetje is Michael Angelakos. Het brein achter Passion Pit ziet eruit als een iets te harige 'slacker' (denk aan een jonge versie van Flaming Lips-zanger Wayne Coyne) die met een schrille, haast cartooneske falset zingt. In de Clubtent hoort daar de groovy elektropop van zijn bandje bij: een goedgemutste krakkemikkige popsound uit Boston die door scherpe synthmelodietjes wordt gedomineerd.

De mensen kijken heel even verbaasd om zich heen als Angelakos zijn piepstemmetje op zet (grappig want zijn spreekstem is mannelijk en dieper) maar kunnen er na een viertal nummers best mee leven.

We horen nog iets te weinig echt beklijvende songs in de schelle klankbrij van Passion Pit. De groep wordt verkocht als "de nieuwe MGMT" maar die vlieger gaat niet op. Daarvoor moet de timide Angelakos nog veel spinazie eten: betere popliedjes schrijven en oppassen dat zijn smurfendisco-sound geen gemakkelijke gimmick wordt.

Eerlijk? We krijgen een beetje hoofdpijn van Passion Pit, ook al kan de single 'The reeling' ons zeker bekoren - vooral wanneer de fans het jolige "woohoo"-koortje overnemen. Maar in het vervolg mag het een beetje dieper gaan. (svs)