En eindelijk regen op Pukkellpop, een geweldige douche zelfs. Echt het decor voor de romantiek van Andrew Bird, een begenadigd muzikant die misschien wat teveel talenten heeft om er efficient mee om te gaan.
Ga maar na: hij speelt percussie op zijn viool, samplet dat geluid live, strijkt er een improviatie bij, grijpt zijn elektrische gitaar, slaat aan het fluiten en speelt er nog glockenspiel bij. In twee minuten! Geen wonder dat iedereen de song zoekt.
Maar wanneer hij wel een goeie song heeft, zoals de ballad 'Effigy', is het zwaar prijs. Bird doet dan sterk denken aan Rufus Wainwright; hetzelfde pathos, eenzelfde romantiek, dezelfde tenorzang..
Het concert, met drie begeleiders, was een aparte beleving. Tussen rock, folk en klassieke muziek in boetseerde Bird een uniek sprookjeslandschap dat soms erg ontroerde en naar het einde toe ook stevig rockte.
Live is de man krachtiger dan op cd, maar ook minder subtiel. Hoe dan ook een van de creatiefste artiesten van de dag. Het applaus was van het soort dat een ontdekking krijgt. (Vpb)

Labels: pp2009, Pukkelpop