Sinds 1994 heeft Wilco zich een sterke reputatie bijeen gespeeld als vernieuwer van de Amerikaanse country. De zeskoppige band uit Chicago maakte een serie knappe albums, die country verrijken met kenmerken uit alternatieve rock
De jongste jaren heeft het harde werk geloond en je had de indruk dat de band ook op Pukkelpop op veel gemeende waardering en herkenning kon rekenen. Vaak werden de in aanzet folky songs uitgewerkt met luide, verstoorde, industriele jams en voor een keer prachtige gitaarsoli (Nels Cline), waardoor Wilco haast op het terrein van Sonic Youth kwam.
'One wing', uit het nieuwe album Wilco, werd een tornado van klank, waarin de rustig galopperende baslijn alles samenhield. Steeds bleven Jeff Tweedy en co trouw aan de harmoniezang die het genre vereist, en later mochten ook wat popinvloedjes meespelen. 'Sonny feeling' bleef zelfs zo dicht bij countryrock dat het weer gevaarlijk werd.
Wilco is een eigenzinnige band. Te eigenwijs om heel groot te worden, te goed om onopgemerkt te blijven. Wanhopig onhip, maar even tijdloos als pakweg The Band.
Pukkelpop luisterde geboeid en voor het podium stond een mooie selectie collega-muzikanten die in het voetspoor van deze band de folk een nieuw leven geven. (Vpb)

Labels: pp2009, Pukkelpop