Starten met het fonkelnieuwe 'My propeller', een liedje over de... jongeheer van frontman Alex Turner ("My propeller, - I can't get it started")? Arctic Monkeys hebben lef, zeker omdat het festivalpubliek nog geen noot van de nieuwe plaat 'Humbug' heeft gehoord.

Nog meer dwarsliggerij: 'Red right hand' is, inderdaad, een Nick Cave-cover. Maar of we de spastische versie van de Monkeys lusten? Beetje overbodig, als u het ons vraagt. En erg vreemd als tweede nummer van de set.

'Crying lightning' komt ook uit de nieuwe plaat en doet vermoeden dat de Monkeys hun nieuwe, minder hectische en - vooral - volwassener geluid niet opzij schuiven ten gunste van een snelle, hapklare festivalset vol harde oude songs.

In die nieuwe liedjes schuilt de geest van Josh Homme van Queens Of The Stone Age, producer van 'Humbug'. Dat impliceert dat er een vleugje mysterieuze, slepende stonerrock over de weide waait: een sound diep geworteld in de bluesy rock van de seventies.

De kids die een pogofestijn voor ogen hebben, blijven bijgevolg op hun honger zitten. Zo maakt 'Pretty visitor' het de feestvarkens vooraan erg moeilijk met zijn plotse tempoveranderingen en zijn spookachtige melodie.

Eindelijk flikkeren de Monkeys dan 'I bet you look good on the dancefloor' in het publiek, wat een hoop mensen wakker schudt. Ook het donderende 'Brainstorm' maakt veel festivalgangers gelukkig want er wordt tot aan de PA-toren met de armen gezwaaid en gedanst. En kijk eens aan, ook 'This house is a circus' en 'Fluorescent adolescent' doen de wei als nerveuze konijnen op en neer springen.

Dat er iets aan de dynamiek van dit concert schort, heeft alles te maken met de cruciale, moeilijke derde plaat die 'Humbug' in wezen is. Het is een overgangsplaat waarmee Arctic Monkeys dieper willen graven, weg van het gemakkelijke zwart-wit, weg van het eendimensionale spel van zacht-luid. Zijn nieuwe songs zijn onrustig, vol confronterende zelfreflectie. Geen wonder dat die songs lelijk botsen met de roekeloze, onbezonnen liedjes van de eerste twee albums.

De Monkeys hebben hun onschuld verloren.

Het is alsof je een identiteitscrisis in noten ziet opgaan. Arctic Monkeys worden er niet minder interessant op. Dit concert is verre van perfect, maar wel onoverkomelijk en belangrijk. Dat zal in de nabije toekomst hopelijk snel blijken. (svs)